Do i hipi Anijes së Nostalgjisë,
ku vetë jam astronaut e vetë jam udhëtar.
si në një kujtesë të mermeruar,
si fëmijë hapnxituar,
si kovaç e sermëtar,
si skallav a druvar,
si bari e si lavërtar.
Asnjë
të mos më ndalojë në doganat e tokës dhe qiejve.
Kam një pasaportë universale.
Kam me vete shkronjat e para në abetare.
Kam fotografitë e parë.
Kam poezinë e parë për dashurinë.
Kam këpucët e para të fëmijërisë.
Kam çibukun e babait, në vite zverdhur.
Kam një shall të vjetër, të mbledhur.
Do ta ngrej supgjakosur muzeun
me këto relike thesare.
Fuçinë e boshatisur të verës
ballin fëminor me xixëllonjat e pranverës.
Kam puthjet e para petalekaltra,
një gur të marrë nga vatra.
Një biletë kinemaje mbetur në xhepa
një album me gjethet e thara nga dega.
Kollaron e parë të dhëndërisë.
Një laps ku vizatova diellin rrezeflorinjtë.
Një bllok me çeqe
kam për Anijen e Nostalgjisë.
Në gjithë bankat e viteve
vijnë ëndrrat, si mokrat e mullinjve.
Vijnë tollumbacët e shpuar,
rrugët nga kam kaluar.
Lumenjtë ku bënim garë me gurë,
jehonë e zërit si në skenat me zhurmë.
Dorën e nënës me përkëdhelje,
lojë e bukur me petale luledelje.
Lotin e fshehur për mirënjohjen,
urimet për ditën e re me gjuhë bote.
Qetësohuni dallgë!
Mos ma mbuloni me mjegull këtë qiell me kaltërsi!
Vjen ajo e uritura dhe e pasura,
e heshtura dhe supelodhura Nostalgji!
