Vjeshtëz ç’më hyre në zemër,
veshur e tëra me gjethe.
Më the, mblidh flladet e jetës,
sa s’ka rënë ngrica me ethe:
Kërko gjurmë nëpër rrëza,
ku fle rrënja e trëndelinës,
ku mbështet kryet thëllëza,
kur pi djersën e fushëtirës:
Merr ca pupla nga cërri i ferrës,
nën plisin e arës së vjetër,
mblidh fllade në krahët e erës,
ku kolovitet mëllaga e egër:
Te bari në sqepin e trishtilit,
që rend nëpër pyllin Mbret,
gjej gjurmën e zogut të prillit,
që e la folenë e tij shkretë:
Sodit bletët e pyllit, në zgjua,
te zgavra e vjetër në ahishte,
petale viole ngjyej në huall,
veseliti nëpër bohçe pishe:
Aromën dehëse të Apolonisë,
që zbret nga visaret e gushës,
ku gurgullon vesa e Trinisë,
mblidhe me përparësen e fushës:
Mblidh flladin e valës në muzg,
nga jelet e kalit të egër,
mblidh guacka deti me shkumë
dhe zambakë me vesë të njelmët.
Qëkur më ke hyrë në zemër,
ti s’më lë të dremit netëve,
më thua, mblidh flladet e jetës,
ku gjallojnë gjurmët e etërve…
VJESHTA MË KA PUSHTUAR
Vjeshta e gjetheve s’më ka harruar,
gjithmonë pas verës troket në prag,
ngjyrë ari flokët e saj ka zbukuruar,
si lulet e lofatës në vjeshtën e parë.
Qilimin shtroi për të më takuar,
me gjethe pylli, përmbi një zall,
pranë brigjeve të liqenit të vjeshtuar,
ku shpirti del e bredh përmbi valë.
Mijëra gjethe mbi trup më ranë,
si yjet në qiell të mrekulluar,
ma lagen buzën që ishte tharë,
me freskinë e njomë ndër duar.
Vrapova si gjethet pas erës vjeshtake,
e ndoqa nga shkoi për të dimëruar,
më puthi si një puhizë buzët e faqet,
pas saj mbeta marrëzisht e dashuruar.
Diçka le mangët moj vjeshtake,
nëpër kopshtijet e verdhuara,
përmbi buzët e vajzave ftujake,
tre stinë do presin për t’i shijuar.
