Po nënë, ti kishe uri,
urinë e madhe të dashurisë!
Ishte klithma tënde e heshtur
në kalvarin dhe natën e gjatë,
klithma për gjirin e fshehur
dhe dëshirën e një shtrati.
Por ti ishe dhënë tashmë,
“burri” yt ishte Jezu-ja
që rrinte mbi kokën tënde
me kurorën plot gjemba.
Ku çdo natë një pikë gjaku
binte mbi ballin tënd
gjak mbi çarçafët e tu të bardhë,
dhe ti gëzoheshe
Jezu-ja më do thoje ti.
Jezuja më thotë t’i duash të tjerët .
Më të varfërit e të varfërve, të ngjashmit e tu,
duaji edhe nëse janë në jerm,
gjer në frymën e fundit,
dhe mohoje veten, ti flutura e hirtë e qiellit…
Dhe ti i deshe shumë, ti flutura e trishtë e qiellit,
duke mohuar të gjitha ëndjet e kësaj bote,
në krah të statuetës së Virgjëreshës ti kishe shkruar “Kam uri”,
atje, në “Shtëpinë e zemrës së dlirë”,
Atje ku në krahët e tua vdiste fëmija i braktisur i Kalkutës,
ku një plagë më shumë të hapej në zemër.
Dhe trupi yt gjithë plagë endej në natën e pafund të Titagarh.
Rrugët e zymta shndrisnin nga plagët e tua
trëndafilë me njëmijë petale në Kaligat.
Po Gonxhe, ti kishe uri,
sepse ti ua jepje dashurinë të tjerëve,
atyre që ishin më të uritur se ty,
që vdisnin të nesërmen në ag bashkë me ty,
oh, njëqind mijë vdekje bashkë,
gratë brahmane luteshin për hyjninë “Kali”.
Luteshin gjithashtu dhe për ty, “Motrën e Bengalit”:
“Nënë Terezën” me sytë për botën e të verbërve.
“sari“ yt blu u shfaqej në rrugë,
si flamur shprese e shtrojë dashurie.
“Nuk jemi vetëm” thonin leprozët,
“Nëna jonë po vjen me hapat e diellit”.
Kështu të kishte mësuar Drania tënde që fëmijë,
“Bëj një të mirë sikur të hedhësh një gur në det“,
dhe ti e mbushe detin me “gurët” e tu të nxehtë!
Ti, nëna jonë e vdekur,
që ngjitesh në altarin e poetëve,
në qiejt e dashurive të një bote jetime…
———
