Poeti, shkrimtari dhe publicisti IZET SHEHU ka lindur në Lushnje më 15 dhjetor 1942 -26 nëntor 2012. Gjimnazin e kreu në vendlindje.
U diplomua për Gjuhë e Letërsi Shqipe në Universitetin e Tiranës. Më 1995 ka kryer Kolegjin e Mbrojtjes së Shqipërisë. Ka punuar si mësues i Gjuhës e Letërsisë në rrethet e Lushnjes e të Elbasanit.
Krijimtarinë letrare e nisi që në bankat e shkollës. Botoi dendur në shtypin letrar gjatë viteve ’60, por për shkak të biografisë politike familjare, do t’i hiqej e drejta e botimit.
U aktivizua që në fillim në proceset demokratike. Zgjidhet deputet në Kuvendin e Shqipërisë në vitin 1992. Pas vitit 1990 boton artikuj publicistikë, tregime, ese dhe poezi në gazeta e revista të ndryshme.
Ka botuar këto libra:
- Çiltërsi lirike – poezi
- Vjeshtë njerëzore – poezi
- Ëndërra trëndafilash në borë – poezi
- Brohoria e një dimri – tregime
- Fatkeqja e bukur – novelë
- Troku i fatit të verbër – poezi
- Mjegulla e trishtimit – tregime
- Mbi qerpikë çlodhet agu – poezi
- Perëndimi në zabelin plak – tregime
- Drithërime muzgu – poezi
- Vetëm një grua – roman
- Tirkani – tregime dhe ese
- Hija e korbit të bardhë – publicistikë dhe ese
- Kundër frymës mohuese – publicistikë letrare
- Bari mbi rrënoja – poezi
- Flatërim – poezi dhe përshtypje nga miqtë- 2013
- Poezi për më vonë-2014
AUTOPORTRET
Nuk bëj pjesë në asnjë klan!
Shpeshherë grindem me vetminë.
Më mjafton ky shpirt që kam,
që ta çmoj më shumë lirinë.
Në kam qenë njeri i bindur
herë nga frika, herë nga turpi,
as një çast s’u bëra lolo
dhe kur më kanë rrahur supin.
Nuk u hodha kurrë në flakë,
s’kam profilin e heroit,
por kam parë të zënë në çark,
Puthadorët e oborrit.
Nuk bëj pjesë në asnjë grup,
kështu ndjehem dhe më mirë.
Më mjafton ky shpirt që kam,
më mjafton që jam i lirë.
DIKUR
Dikur,
me guacka deti,
votohej në Athinë.
E hollë, e lashtë demokracia,
shprehja me vete habinë…
Dhelprat zgjedhin dhelprën,
njerëzia zgjedhin njerinë?
VENDLINDJA
Kjo është vendlindja ime:
Një kodër e bukur, e butë,
dy porta të përhime,
një qiell mistik e shurdh.
Këtu ca lule gjaku,
atje ca flutura shprese!
Mbi mitet e thërmuara
Pikojnë verdhërime vjeshte.
Dhe them: kurrën e kurrës
s’i ndërroj me askënd
ninullat, rrjedhën e gurrës,
dhimbjet e ngjizura në këngë.
Kjo është vendlindja ime!
Ky është tempulli im:
dy porta të përhime,
në lindje e perëndim.
ZËRI i ZEMËRUAR
Dridhen drurët nga zëri i zemëruar,
kafshimi i tij, mëkati i vetëm i poetit!
Vargu vrullon,
duke gurgulluar
në çdo kupolë e skutë të planetit.
Fjala e tij i rrëzon muret,
përtokë shtrin dhe elefantin,
akujt shkrin,
orcon urat
lumenjtë vrullshëm shpërthejnë shtratin.
Duke e ngrënë pareshtur mllefin,
vetëdijen e tij duke kafshuar,
heshtja, faji i poetit,
lëkund botën e trazuar.
Dridhen yjet nga zëri i zemëruar,
s’jetohet më në guackë mbledhur.
Vrungull i vargut s’mbahet në duar,
prushi i shpurritur i zjarrit
s’mbahet në gji ndezur.
Dridhet bota nga zëri i zemëruar,
s’kalohet jeta me mllef të kafshuar.
Dëgjojeni zërin e shenjtëruar të poetit
në çdo kupolë të praruar
në çdo skutë të planetit!
KËNGA
Unë zën’ e dytë e bëja mirë1
Babai bënte zën’ e parë,
Në mes të barit në çair,
ku iso mbante plep i bardhë.
Dhe trembesha mos binte kënga,
si zog i kaltër përmbi bar,
unë zën’e dytë e thekja mirë,
babai thekte zën’ e parë
Eh, kur një ditë m’i morën të gjitha:
Babanë, çairin, plepin e bardhë,
unë zën’ e dytë e qava mirë,
po s’gjeja dot zërin e parë.
* * *
Mbaj mend
Nga mesi i muajit maj
m’u bë sikur një melodi:
Zërin e parë bënte babai
dhe ishte krejt si zë i tij.
Dhe unë pas zën’ e dytë,
një zë të dridhur si në vaj.
Me lotë krejt m’u mbushën sytë,
këndoja unë dhe babai.
Kënduam këngën e përjetësisë,
se s’duhej lënë përgjysmë kënga.
Ah, dheu ynë! Më i shtrenjti vis,
s’të ndamë asnjë çast nga zemra!
NIPIT TIM, ENDRIT
Ti, nipi im!
Ti, gjak i gjakut tim,
që linde në qytetin e madh atje larg,
mësoje nga gjyshi: nuk gjen si ky vend
me dimër të bardhë e vjeshtë të artë.
Nuk gjen ditë me kaq shumë diell!
Nuk gjen net kaq të magjishme.
Rrënjët e tua gjallojnë këtu thellë
në këtë kënd hyjnor,
në këto të kaltra vise.
Dhe, kur të shohësh Diellin,
thuaji: jam gjak Arbëri.
Dhe, kur të shohësh Hënën,
thuaji: jam biri yt, o Hënë!
Këtu, mbi këto male të sertë e krenar
do ndjehesh qiellor me rrënjët në këngë.
Ti, nipi im!
Ti, gjak i gjakut tim,
jetofsh ditë të bardha në atë qytet të madh
dhe kurrë mos harro se në këto brigje të artë
Gjallon fisi yt bujar e i lashtë!
SHTEGTARËT
Para se të largoheshin për në Jug shtegtarët,
mesazhe të egra këmbyen me grabitqarët;
në ikje e sipër, jo përballë,
nga bregu në breg,
nga mali në mal.
Ikën të zymtuar në atë fillimvjeshte,
me sqepa i shkruan mesazhet e fundit,
me sms, sigurisht, me celularët e erës
nga brigjet e Jonit ku dallgët shkundeshin.
Po ikim, thanë, me zemra të thyera,
fatin tonë mos e pastë as gjarpëri.
Në ëndrra kthetra,
në zhgjëndrra kthetra,
nën lëkurën e tmerrit na korri drapri.
Para se të largoheshin për në Jug shtegtarët,
mesazhet me mllef ua përcolli era:
Po ikim, thanë, me shpirtëra ndër sqepa,
cullakë e të pangrënë
ndër vise të tjera.
