Atë shëtitje të mallkuar e nisi si çdo ditë. Asgjë nuk ndryshonte. Doli nga shtëpia gjithë gaz. Puna i eci. Si rrallë herë shkroi gjysmë faqe të mirë. E lexoi dhe nuk i ndryshoi asgjë. S’pati nevojë t’i kthehej. Ishte shkrimtar! Shëtitorja zgjatej sa hante syri. Peizazhi magjik zhytej në ëndërr si mirazh. Dy gra u përvijuan tutje horizontit. Më këtej shiheshin të barisnin silueta të vetmuara. Njëri u duk të vinte që larg. Tundte duart, kokën. Kur u afrua shqoi lëvizjen e buzëve. Flokët e irnosur i binin mbi ballë. Heisi largoi sytë prej tij, vazhdoi të ecë i shkujdesur. – Ti je ai muti? Zëri i vrazhdë, gati për sherr iu përplas në fytyrë. Nuk ia vari. I panjohuri i ndaloi nën hundë, sytë kanosës prej të marri e vështruan ngultas…E kishte me të. Ç’fat dreqi! – Nuk e besoj, – u përpoq ta kthejë në shaka. – Ka shumë mënyra për ta besuar. Mbi të gjitha era, – vazhdoi ta cyste. Hera – herës fërkonte mjekrën me gishtërinj. Nuk bëhej fjalë për shaka dhe ai kurrë s’kishte qenë i zoti të zihej. Herën e fundit, diku nga mosha pesëmbëdhjetë vjeç e patën rrahur paq. Tmerrohej kur e sillte ndërmend. – Dëgjo, – deshi të fitojë kohë, – pse s’i bie drejt? – Do të dal edhe aty. Nxori një palë grushte të bardhë e të lëmuar. Nuk qenë kushedi çfarë, po atij iu dukën beter të mëdhenj. Duhej të bënte diçka! Është më mirë t’i mbash veglat në vend, e kërcënoi, po zemra i vajti pas kurrizit. I panjohuri u ngërdhesh frikshëm, ngriti krahun, lëshoi goditjen me tërë fuqinë. Heisi u shmang. Bëri si bëri i dha një shkelm aty ku duhej, pastaj vrapoi sa mundi. Ai tipi u mblodh nga dhimbja, zuri me duar fundin e barkut, u përkul dhe… pordhi. U ngrit menjëherë, shtrëngoi këllqet, por e nuhati se nuk do ta arrinte. Këmbët i merreshin, trupi i dridhej nga ngërçi, koqet i thernin. U ul mbi bar. Sytë nuk ia ndau. Heisi e la aq prapa, sa mezi dukej nëpër degët e pemëve. – Pijanec i mutit! – u gërmush dhe mendoi se po ta ndeshte prapë do t’ia ndreqte mirë samarin. Për fat rruga ishte bosh, asnjeri nuk e pa. Dy gratë, deri atëherë shumë larg, befas u gjendën m’u përpara. Gruaja e shkurtër kishte zbuluar kurrizin gjer poshtë, i dukeshin lidhëset e sutjenave. Tjetra mburrej me një palë vithe të papara. Fundi i hollë linte të dukeshin lirshëm ca palo brekë të ngushta sa më s’bëhej. Rripa! Ngadalësoi hapin, u mbërtheu sytë. Hidhte vështrimin sa te njëra, te tjetra; po kënaqej me bythë për së mbari. Midis këmbëve ndjeu lëvizje… Nuk i qëllon shpesh burrit të argëtohet badihava…- E kemi prapa birin e kurvës, – tha kurrizi i zbuluar. -Një copë muti qenka! – ia kthyen vithet e hatashme. Ai buzëqeshi. Nuk rrezikoi të rrotullohej për të parë birin e kurvës pas tij. “Atë copë muti!” Rrudhi hundët dhe vazhdoi të kulloste sytë me nge. Vithet bënë një prapaktheu të shkëlqyer, duke nxjerrë në pah fytyrën e skuqur nga zemërimi. Zuskë hundëpërpjetë! – Ç’t’u desh ta kruaje bythën me ne, mor bajgë? – u skërmit. Jashtë çdo dyshimi, pyetja i drejtohej atij. Sa mirë ecnin pak më parë! Si ndryshonin gjërat në këtë botë! Një qen me tri këmbë ndynte trungun e akacies, pas tij mjellma më e madhe e tufës shkundte kryet në liqen. Stërkalat erdhën gjer afër tyre…Epo ja! Eh, eh, eh!
– Mos ju duhet ndonjë qafë mjellme? Jua siguroj menjëherë. Bëri një si punë rrethi jo aq të rregullt me gishtin e madh dhe treguesin e dorës së majtë dhe futi e nxori disa herë mesorin e së djathtës. – Pa shiko, ç’shkrimtar i dhjerë! Kurrizi i zhveshur e vështroi me përbuzje. Ai nuk mbeti pas. – Putana! – shau nëpër dhëmbë dhe nxitoi t’i parakalonte. Ato diç thanë për pederastët, që nuk kanë vegla, ndaj i zilepsen qafës së mjellmës…Deshi t’u kthehej, po pak metra më tutje pa të vinte një burrë trupmadh, me pamje masive prej ariu. Mezi çapitej, merrte frymë me vështirësi si teknefes. Me siguri i kishte nja njëqind e njëzet kilogram. “Punë laviresh!” – ngushëlloi veten, largoi mendjen prej grave. Zuri të ecte ngadalë, në qejf të vet. Ia mori një melodie të ngatërruar, që pas pak i doli himni i flamurit. E këndonte Lini kur luanin shah. Fitonte kopili, sa herë shkërbente himnin. Qeshi me vete dhe ngriti zërin te: “Se zoti vetë e la me gojë…”. Ndaloi menjëherë te fjala e fundit: Gojëëë…Një pëllëmbë mbi zverk ia zuri pipën. Bëri përpjekje të dëshpëruar të rrotullohej. Nuk bëhej fjalë. Mbeti i mbërthyer pa bërë as gëk, as mëk. Panxha e rrotulloi me njëqind e tetëdhjetë gradë dhe përpara syve, po shumë lart kokës, u shfaq…Everesti. Mbi pesëmbëdhjetë centimetra sipër tij. Fytyra më e shpifur që kishte parë deri atëherë.
Dhe me erën më të qelbur. “T’ëmën, si më arriti?” – u çudit. Pastaj: – “Bobo, sa qenka!” – Bir bushtre, ti ishe mangët! – gjëmoi një sirenë lokomotive rrëzë veshit. Ndjeu ta mbulonin breshëri pikla të bardhëllima. Deshi të ngrejë dorën t’i fshinte. E pamundur. Nuk lëvizi dot as një milimetër. Gozhdë. Kushedi ku do ta ngulte gorilla. – Dëgjo, or mik, më ngatërron me ndonjë, – i tha me zë pule kur ndien se po maten t’i këpusin kokën. – Mbylle! – ulëriu bisha dhe shtrëngoi morsetat. E mbylli. Gorilla e largoi ca nga vetja duke shtrembëruar surratin si të kishte në duar mi gjirizesh. – Edhe po ta mbys, një mut ndryshon, duhet të gjej mënyrë tjetër, – foli me vete.
Ai hiç. Ç’mund të bëjë derri i lidhur kokë e këmbë, teksa bëhen gati t’i ngulin thikën në zemër apo t’i lëshojnë varenë zverkut? – E mira është të mbytesh në shurrën tënde, po do më duhet të pres nja njëqind vjet. Kjo po, iu duk ide e mirë. Pas aq kohe nuk i vinte keq të vdiste. Pastaj sa të grumbullonte aq shurrë, ky do të kishte ngordhur me vakt e me kohë. – Zgjidh, po ta lë ty në dorë! – Shurrën… – cicëriu. Tjetri u mendua. Dora u lirua pak… aq sa Heisi të shkolitej dhe të fluturonte sa i hanin këmbët. – Tani më rruaj prapanicën! – i thirri, duke vendosur pëllëmbën te vendi. Ai mbeti me pëllëmbën e ngritur si hallkë pa gjë brenda. Bytha e Heisit u zvogëlua, nuk ia dallonte më formën. Zor të bënte atë që i kërkoi…
