Suplementi Pena Shqiptare/ Hyqmet Hasko: Rojtari i pyllit

659
Sigal

Sapo zbriti nga një fshat i thellë, ku jeta deri atëherë i kishte rrjedhë si krua me ujë të freskët, plot njomështi dhe nanuritje, herë mirësie e herë trishtimi e brenge, dhe ashtu i shpenguar, siç e kishte natyrën, u fut në restorantin e parë që i zuri syri në skaj të Bulevardit të Madh. Hodhi sytë rreth e rrotull, duke vështruar anash për t’u ulur. Ia bëra me dore që të vinte në tavolinën time, ai hezitoi pak, por duke parë se restoranti ishte plot, erdhi dhe u ul. Kamerieri solli pjatën me paçe që e kisha porositur. Ai iu drejtua rojtarit se çfarë do të merrte. Një kafe, i tha rojtari. Unë ndërhyra dhe i thashë t’i sillte një paçe dhe dy birra. Birra s’ka, – foli me nxitim kamerieri dhe u skuq ne fytyrë si një spec i kuq.  Ka, ore ka, ia ktheva, – shiko tek zyra e shefit tënd dhe bëj derman.
Po ai nuk është, – nxitoi të fliste kamerieri. -Ore çun, do të sjellësh atë që të kërkova apo si e ke hallin?! Ai iku menjëherë duke u skuqur dhe më shumë. Rojtari ishte një djalë rreth 27-28 vjeç, me tipare të hijshme, si të pikturuara nga një mjeshtër. Unë po haja ngadalë dhe herë herë e shikoja nga duart që i kishte pak të nxira. -Nga je?- e pyeta. -Nga Gryka e Valbonës, – m’u përgjigj. Çfarë halli të ka sjellë në qytet? -Vetë nuk kam halle, por kam hallin e pyllit… -Pse çfarë ka pylli?! -nxitova ta pyes. -Shumë halle ka, por halli më i madh është se po ndodhin shumë krime. Krime?! – u habita unë. Çfarë krimesh!? Unë nuk kam dëgjuar që të vritet ndonjëri andej… Ai buzëqeshi me naivitetin tim dhe me tha: -Jo, ore jo, nuk po vriten njerëz. Por po priten pemët në masë… Pse, a nuk është krim kjo që po të them?! Kamerieri solli porosinë dhe u largua me shpejtësi, sikur ta kishte pickuar grerëza. Rojtari filloi të hante me shumë uri, hante me kafshata të mëdha, sikur ngutej, sikur kishte frikë se dikush do t’ia përlante ushqimin nga pjata.   -Sa hektar është pylli? – e pyeta unë. Tjetri më vështroi me sytë e tij të thellë e të trazuar, sikur po më hetonte nëse flisja seriozisht apo tallesha. Por fytyra ime paqësore dhe dashamirëse sikur e çliroi tjetrin… -Nuk e di saktë, -u përgjigj ai… -Si ka mundësi?! –bëra të habiturin unë, por u bëra pishman, se ai u vu në pozitë të vështirë. Vështronte nga unë me droje, sikur kishte bërë ndonjë mëkat të madh… Më sill dhe një pilaf, – i tha roja kamerierit. -Mos harro dhe ca bukë, – i thashë unë, kur vura re se ai kishte dhe pak paçe, por i vinte zor të porosiste për bukë. Roja ngriti sytë e më pa me vëmendje… Mos je gjë gazetar ti që me pyet me shumë imtësi dhe për shumë gjëra? Po qe se je gazetar, bëj një shkrim publik për dëmtimin e pyllit tim. “Tim” ai e theksoi me shumë ngulm. Unë buzëqesha… -Gazetar nuk jam, – i thashë, – por do të bëj diçka më ligjore. -Si më ligjore? Çfarë mund të bësh ti?! -pyeti ai me shumë kërshëri. Unë jam inspektor krimesh, – i thashë, pavarësisht se nuk e mbuloj atë zonë, do të bisedoj me shefin tim që të dërgojë inspektorin e zonës atje… -Ha-ha-ha, -qeshi roja, ai që thua ti mor zotni është bythë e brekë me ata që po e shkatërrojnë pyllin. -Po, po, mërmëriste me vetë dhe një çehre i vinte dhe një çehre i ikte. -Rri pa merak, mor burrë, – ia ktheva. Fjalë burrash, këtë punë do ta zgjidh unë. -Ty t’u rrittë ndera or mik, por kam frikë se ata që po e presin pyllin kanë mbrapa njerëz të fuqishëm.                -Hajde, gëzuar! Më të fuqishëm se ligji nuk ka. Askush nuk mund të jetë më i fortë se ligji. Tjetri heshti duke më parë me një kureshtje të përzier me ankth. Sytë e tij kishin një brengë të lexueshme. Ajo shihej në cepat e rrudhave të vogla, që lodronin në fytyrën e tij të pastër e të ëmbël…-Ka ujqër atje?- pyeta unë për të ndryshuar muhabet. -Por, or mik, ka dhe janë të gjithë me dy këmbë. -Ha-ha-ha-ha! –qesha. -Unë të thashë për ujqër të vërtetë dhe jo për ata lloj ujqërish. -S’ta mësova emrin, – i thashë. -Sokol… Sokol Matoshi. -Mirë Sokol, mos u mërzit se hallin tënd, hallin tonë do ta zgjidhim së bashku. Se ai nuk është vetëm halli yt, por i të gjithëve. -Faleminderit, or mik, mirë e the, është hall i të gjithëve! Hajt, ditën e mirë!… -Ditën e mirë! I shtrëngova dorën shumë miqësisht. Ai doli nga lokali dhe përshëndeti sërish tek dera. -I poshtri, sikur ta dija!, -u xhindos kamerieri. Deshi dhe pilaf. -Si e ke hallin? -Iu drejtova kamerierit. -Nuk e pe? Iku pa paguar. E di unë, të tha ndonjë gjë ty ai! Spiun ka qenë gjithë jetën!… -Pse, nga e njeh ti? – u nervozova unë dhe gati sa nuk e kapa prej nofullash. -E njoh shumë mirë. Ai pisi, – vazhdoj ofendimet kamerieri, -më ka futur kushëririn në burg. -Pse, çfarë ka bërë kushëriri yt? -e pyeta unë. -Asgjë, si gjithë të tjerët preu disa pemë për t’i shitur, se është fukara në kulm. -Pse, fukarallëku zgjidhet duke vjedhur?! – e ngrita zërin unë. -Merri lekët dhe mos i shaj të tjerët, por bashkohu me ata që mbrojnë pronën e të gjithëve. Kamerieri mori lekët, por më tha se i kisha dhënë shumë. -Nuk janë shumë, – i thashë, -por janë dhe lekët e mikut tim. E kuptove, lekët e mikut tim. Kamerieri mori lekët dhe iku me të shpejtë tek banaku. Tek dera ia behu Sokoli, gati me vrap. -Ehhhh, – tha, – u korita, harrova të paguaj. -Më fal, i tha kamerierit, ma bëj hallall!
-Hajde, i thashë se i pagova unë. I hodha dorën në qafë dhe të dy dolëm nga restoranti. Atij akoma s’i qe normalizuar frymëmarrja. -Lere, – tha përsëri se desh u korita. -Ore mik, se u mora me shumë llafe dhe nuk të pyeta për emrin. -Xhevahir, i thashë. -Si ke emrin, paske dhe zemrën. Ti rrosh nënës dhe babës! I martuar je? -Jo, -i thashë, akoma beqar. -Unë jam i martuar, më tha, kam dy djem. -Të të rrojnë! I paç me jetë, miku im!… -Po të ra rruga, pyet në Valbonë për mua. Gjema shtëpinë. Se do t’i bahet qejfi shumë Babës. Gjithmonë më ka thanë, boll djalë të mirë të kam, por një mik të mirë nuk ma ke sjellë në shtëpi. -Do vij patjetër, – i thashë, hajt udha e mbarë, të fala i bëj babës!… Sokoli më përqafoi fort, sikur vëllamin e vet dhe iku me të shpejtë. Ngriti dorën dhe përsëriti: “Mos e harro porosinë që të thashë!”. “Jo, ia ktheva, të dhashë besën, shumë shpjet do më kesh atje.” Bashkë me një grup prej tridhjetë vetash të forcave speciale po prisnim në fshehtësi të plotë, për të dëgjuar ndonjë sharrë. Ishte ora 12 e natës kur u dëgjua, në fillim njëra e pas pak dhe tre të tjera. Aksioni për arrestimin e atyre personave mbaroi shpejt. Para bankës së të akuzuarve u vunë rreth 13 veta. Isha nisur për në Tirane për të shkuar pranë familjes, kur papritur më njoftuan se duhej të kthehesha. Me një frymë hyra në zyrën e shefit. -Kemi një plagosje të rëndë, – më tha ai, duke mos më lenë kohë që ta pyesja. Është plagosur Sokoli, roja e atij pylli, ku bëmë arrestimet. Dhe autorin e ka izoluar vetë fshati. Ndjeva një therje në brinjë. Dhimbja më kaploi të tërin. -Po Sokoli si është? -e pyeta unë. Pak rëndë, por nuk ka rrezik për jetën. -Kush e ka bërë plagosjen? -pyeta unë. Një farë Zef Shpirtkeqi, -sqaroi shefi. -More, mos është kamerier ky!? –Po, me sa më thanë. -Ti do merresh me Sokolin, do ta shoqërosh për në spitalin ushtarak me helikopter. Ishte dita e tretë që unë i rrija tek koka dhe kujdesesha për mikun tim Sokolin. Më kishte kapitur pak gjumi në karrige kur vura re se një dorë e madhe po më fërkonte kokën. Për një moment u tremba, u ngrita dhe pashë se në sytë e Sokolit rridhnin lot të kristalta… Ia fshiva me pëllëmbën e dorës sime. -Mos ma vër re, – më tha, -i kam lot zemre, lot miqësie. Dhe vëlla të të kisha, nuk do ishte kujdesur kaq shumë për mua. -Xhaxhi, dëgjoj një zë të bukur fëmije, hajde pimë një kafe bashkë. Unë ktheva kokën dhe vura re një fëmijë rreth 9 vjeç që nuk po me ndahej. Pranë tij, një grua me fytyrë engjëllore, që miratonte me kokë se duhej të shkoja patjetër me fëmijën. Në lokalin qe s’ishte brenda ambienteve të Spitalit Ushtarak, fëmija më dërgoi tek një tavolinë ku ishte një burrë rreth të gjashtëdhjetave. Ishte i ati i Sokolit… -Faleminderit shumë mor bir, të kam djalë e shkuar djalit! Biseda jonë vazhdoi shumë gjatë, ndërsa fëmija rrinte dhe më vështronte në dritë të syrit, sikur donte të lexonte aty, në sytë e mi të lodhur nga pagjumësia, një enigmë.