Unë shkoj rrallë në floktore. Edhe pse i pëlqej shumë zonjat, që kujdesen në mrekullimin për dukjen e tyre, vetë, pas orësh dorëzuar flokëndreqëses, kam brerje ndërgjegjjeje për kohën e humbur. Ose mbase me këtë fsheh padurimin që s’di pse më është kthyer në sëmundje. Por sot iu dorëzova kësaj rutine, ndoshta t’i shpëtoja aromave të tepruara që vijnë nga kuzhina e shtëpisë së prindërve të mi, ku i kaloj zakonisht fundvitet me vite në zemër të Firences. Ndërsa pres që ngjyra kokëfortë e flokëve të mi të ndryshojë dhe zonja e floktores, një mikesha ime e hershme nga Elbasani, më rrëfen se sapo i ka mbërritur një giel deti nga Shqipëria, dera e floktores hapet vazhdimisht, dhe personazhet e mi të bukur, hyjnē njëri pas tjerit. E para hyn Luisa, që një Zot e di pse lëkura e mandarinës qē ka ngrënē një natë mē parë, i ka bërë një alergji që e ka trembur shumë. – Ku do ta kalosh Vitin e Ri, Luisa? – e pyet mikja ime, Sonja. – Në krevat, – thotë e qetë. Të gjithë qeshin dhe mbase u vjen keq që buklet e bukura bjondë që po modelohen në kokën e saj, do të shtypen nga nënkresa ku paska vendosur ta kalojë natën sonte. Ndërsa bluajnë një çast këtë mërzi të heshtur të Luisës, dera hapet dhe hyn një zonjē me syze me miopi bujare, që sjell dy kupa kafeje bashkë me një qen të bukur bojëkaf qē e tërheq nga pas. E zonja e qenushes duket e pakrehur, ndërsa qenushja Moli duket sikur sapo ka dalë nga duart e floktores, pasi ka rrica të dendura. E zonja e saj përsërit se qeni i saj është femër, se nuk dëshiron të jetë në shoqëri me burra, se mund të jenë të pabesë, si burri i saj që e la njëzet vite të shkuara për një grua të re.
Pasi ikën zonja me kone, Manuela, ndihmësja, nis të lexojē me zë të lartë mesazhin plot përdëllim, me të cilin një adhurues i saj, njē ish-gazetar i Corriere della Sera-s, tani një burrë në të tetëdhjetat, ia ka shoqëruar librin e tij të kujtimeve të jetës prej gazetari asaj si dhuratë fundviti. E ndërsa është në fjalët e fundit të mesazhit që gati konkurron vargjet e Dantes për Beatriçen, në portën e qelqtë shfaqet i qeshur dora vetë admiratori i saj. Flokët krejt të zbardhura i ka fshehur në një kapelë të stilit coëboy. Hyn fluturak, përshëndet, pyet të adhuruarën e tij – një vajzë tejet e hijshme me flokë të gjatë me onde e një zë ala Cardinal – në i pëlqeu mesazhi i tij quasi dantesk, ajo i thotë e qeshur një “siiii certoooo” të gjatë, ai e prek pak në trinën e dorës, i uron asaj dhe ajrit përreth saj, kapërcyell të mbarë viti sonte, dhe ikën po aq fluturak sa hyri.
Ndërsa mikja ime i jep një dorë të fundit flokëve të mi që me bindje kanë ndërruar ngjyrë, hyn një grua e re, që pas pyetjeve të shumta për shëndetin, ulet dhe nis të zbukurohet nga duart e zonjave që shërbejnë aty. Një vit më parë ajo ka hequr thuajse gjysmën e rropullive të barkut për shkak tē një tumori. Por sonte, në mbyllje të vitit, fëmijët e saj të vegjël dhe i shoqi, të trembur mbase nga ikjet e shpeshta të së ēmës nëpër klinika, do ta shohin të bukur, të gëzuar.
Tek e dëgjoj gruan të rrëfejë për vitin e saj të vështirë dhe lumturinë e madhe që ndien, më kujtohen ecejaket e mia klinikave këtë vit, pastaj bastuni që më ndihmoi të ecja drejt dhe se si gjithçka që më ka dhënë fati, në zi a në bardh, e kam quajtur timin dhe nuk ia kam barrësuar njeriu të këtij viti, a të kësaj jete. E ndërsa zonja të tjera elegante – e me kushedi ç’histori! – hyjnë në floktore për t’u bërë të bukura a mbase të mësojnë të rejat e fundit të orëve të fundit, unë dal, dhe ndërsa kaloj sheshin Santa Croce, ku në kishën përbri janë varret e Da Vinçit, Makiavelit, Galileit, Rossinit, Vittorio Alfierit, njē kinsevarr i Dantes, e plot dinjitarëve të tjerë fiorentinas. Në barin përballë ndesh një radhë të gjatë Suorash – Motrash. Futem në radhë pas tyre të pi dhe unë një kafe të shpejtë, të fundit të këtyre orëve të fundit, para se të kthehem te aromat e shtëpisë, aroma ballkanike të ndryshuara me ato europiane, sikurse na ndodh çdo ditë me sjelljet, me pëlqimet, me lëvizjet. Me dashurinë tonë njerëzore. Ndërsa viti mbyllet, ne hapim dritare të reja mirësie e urimesh për njerëz të njohur e të panjohur, albume kujtimesh mes thirrjesh vetanake për prani. Është një ditë e zakontë, por edhe e pazakontë, përderisa të afron me kaq shumë njerëz, që të bën të urosh kaq shumë njerëz! Gëzuar nga zemra, Miqtë e mi, mirësia ju ndjektë në 2023!