Fabul*
Kokrra e grurit
Sekush tha,
teksa po dilte jashtë,
(që mendja kokërr gruri është)
dhe ngriu një e tillë diku nën derë:
“Po ti drejtoke botën, moj e mjerë!!”
Enigma ish… për ç’kokërr bëhej fjalë,
se dyshemeja plot e thasët radhë.
Shtwpia dhe Ccadra
Tokë e qiell dimri i ka ngrirë.
Çadra e mjerë dergjet n’ errësirë.
I drejtohet shtëpia përkarshi:
“Mund të më ftillosh një kërshëri:
Pse nuk ke ti drita, zbukurime?
Jemi në Krishtlindje, zemra ime…”
Nis shpjegohet Çadra pak nga pak:
“Epo ja, im zot s’është përqark,
se ka dalë për ndonjë çap buke.
Kur të kthehet, ia vë në dukje…”
Qyteti dhe Betoni
Po ‘këndon’ Betoni ditë e natë një këngë;
merr frymë Qyteti përherë e më rëndë.
“Pse nuk fle?”- i thotë një Dru i vetmuar.
“Dhe gjumin të tjerët ta kanë në duar?”
