Në përfjetje në dhomën e zbrazur zbresin të gjithë kufinjtë. Mendimet, memorjet, kujtimet, trazimet, shqetësimet, këndvështrimet, hallakatjet, lodhjet, dertet, gëzimet dhe hidhërimet, qindra të ngjashme si këto me apoteoza kundërshtish hyjnë e dalin duke ricikluar një ekzistencë si në një album me fotografi. Fotot, të gjitha të përshtatura me hijet, merimangat me stilin e kornizave nga zdrukthëtari i mendjes pikturohen si në filxhanët me një kafe të fortë, një plazmë kafeje, që kundërshton me shkumë kremin e kaftë në syrin e dritës. Dhe kërshëria bën hijen e panjohur për ndjesinë, zbrazëtinë, për pjesën tjetër të dhomës.
Zbrazëtia percepton jastëkët. Ata në qasjen e parë janë të bardhë. Në të dytën të pamjaftueshëm, të shurdhër. Në të tretën e paqartë, ku mbesin sinjale të fryra në kornizën e shtratit të paqtë.
Kaq, mjafton vetëm kaq!
Mjafton të shohësh si zbresin e shënjohen pa zë kufinjtë e jetës normale. Mjafton të ndjesh se si, madje pa skajet e veshjes, që duken më shumë një larushi, zdrugohen zbrazëtitë fatale në ambushti, e të gjitha janë aty, janë me ty dhe pa ty, trupzbrazur tej pamjes reale.
E ti e ndjen një shkundje. Është sikurse një fëmijë është qortuar në përgjumje. Dikush të duket se të mban ende për dore, në mënyrën prindërore, mes ekzistencës dhe zbrazëtisë ndjesore. Dhe ti shkon e shkon, askund përtej, aspak më tutje, mbetesh i heshtur në pritje dhe në lutje. Të gjithë janë me ty dhe s’janë aty. Janë si shpalosje të një libri të pashkruar që të duket se shpaloset fletë pas flete. Të gjithë janë kufinj në vetvete. Askush nuk shkon aspak më tutje, dhe askush nuk e kupton se të gjitha janë vetëm kufinj në zhdukje.
Ngërç. Diku shoh një të njohur, diku e ngatërroj me një të huaj. Nuk di mendimet ku t’i bluaj. Nuk di çfarë të shkruaj. Në këto kufinj që treten në vetvete, e gjitha mbetet një plagë që fashohet nga e humbura. Më duket sikur edhe Pena ime nuk do të gjejë fjalët e duhura. Kufinj në vetvete, kufinj që vetëvetiu treten. Kufinj të trazuar, kufinj të harruar. Mbërthyer në një vend të ndaluar.
Ngërç.
Pse jemi të hutuar? Ku jemi, ku kemi gabuar?!
Duket sikur ne dhe brenda nesh gjithnjë janë dy njerëz. Dy sepse gjithnjë kemi jetuar jo për veten, por për tjetrin. E kemi ndërtuar kufirin dhe i kemi vënë tokës, shtëpisë, gjendjes dhe ekzistencës metrin. Metrin me njeriun e mirë, metrin me komshiun, metrin me vëllanë, metrin me dynjanë. Dhe kështu me këtë metër hymë pa e kuptuar dhe në sistemin pluralist, mbi një deklaratë të ngërçit të universit dualist. Dhe tashmë themi nën zë: „që ai ka krijuar“, „që ata kanë krijuar“. Po ne? Ne kurrë nuk kemi menduar si duhet dhe ku duhet jetuar?! Unë mendoj se çdo univers dualist përfundon në formën më absurde, shkurt kot së koti, është kjo që besohet vetëm në një lloj Zoti. Një Zot i fatit të Njeriut. Një Zot i Drejtë, i Mirë, vetëm i Jetës së Lirë.
