Pranvera në luftë me dimrin,
vjen me shtërzime dhe dhimbje…
Dielli zgjat shinat e udhëtimit,
shkrin në male botën.
Lotin e trishtit në hala pishe pikon…
Ujëvara hovin,
dhe tundin mjekrat në shkëmbinj të thepisur, hone.
Pranvera në shtrate sythesh,
përplas qerpikët:
– Akoma të pres?-thotë.
Qëndis me lule dantella,Tyler
anëlumenjëve, kodrës.
Shtron në tokë qilima bari
me ngjyrë lloj-lloj.
Fryn erë e gjethit
Fryn erë e gjethit dhe tund prej supesh pemët të zgjohen.
Ato çelin sythe, gonxhe, bisqe,
mbushen me bletë e zogj.
Vajzat, luleshqera, zbulojnë kërthiza.
Djemtë me sy u heqin perlat:
provojnë fatin ” më do a s’më do?”
Gjyshërit, gjyshet shoqërojnë në çerdhe, kopshte nipërit, mbesat.
Gumëzhijnë oborret nga nxënësit në shkollë…
Amvisat ujisin lule, fshijnë pluhurin në qelqe.
Retë shkrepëtijnë, gjëmojnë.
Me mollëzat e gishtave pikat e vesës,
u bien tastjerave të gjethit dhe barit të hollë.
Ç’më deh simfoni e pranverës,
mua të rriturit në moshë.
