Në fytyrat e tyre bukuria ende s’ka perënduar.
Dhe pse vitet e moshës i kanë rënduar jo pak.
Teksa me njëra- tjetrën ecin duartshtrënguar,
me shumë kujdes hedhin dalngadalë çdo hap.
Kur ishin të reja, sa mrekullisht fluturonin!
Shkëlqente bukuri e tyre, si meteorë fekste.
Trotuaret e “Broduejt” vezullueshëm ndriçonin
Akua e sapone e tyre akujt e izolimit treste.
Pjesë e peisazhit tonë të përnatshëm ato ishin.
Munges’ e tyre, rruga sikur zhytej e gjitha në terr.
Kur s’kalonin ato, vitrinat e MAPO-s nuk ndrinin
dhe ne me njëri tjetrin nxeheshim menjëherë.
Ç’ishte vallë ajo yllësi e tyre aq vezulluese?
Që na tjetërsonte dhe na mbushte me gjallëri!
Vajzat e “Broduejt” të Tiranës ishin vërtet resurse,
në ato vite të largët që s’vijnë më, jo kurrsesi.
