Te kështjella në Janinë
Jam ulur nën degë rrapi,
gjethet zënë e fëshfërijnë
drithërimë, ta dredhin shtatin.
Kalaja si gjithë kalatë
gjakun ndez me madhështinë,
të duket tek cepi, lartë
të ngjan sikur sheh Alinë.
Përballë fërfërin liqeni
si fustani i vajzërisë,
të duket se del Frosina
si një zanë e bukurisë.
Mornicat mbulojnë shtatin
ç’janë ata që sokëllijnë,
të lidhur e nën shpatë
të trembëdhjetë po vijnë…
***
Djepi që përkundi djemtë
moj kalaja Labëri,
supe ngritur shtatdrejtë
hapën faqen në lavdi.
Secili një copë shkëmb
të gjithë bashkë një mal stralli,
erën kishin nëpër këmbë
plumbi nuk ua gjente ballin.
Aq sa buza u këndonte
aq ishin edhe të vrenjtur,
populli tyre rënkonte
djemtë merrnin gjak në vetull.
Shpatën e mbanin me dhëmbë
strallin e kishin te këmba,
tek pashallarët e rëndë
kishin hapur plagë të rënda.
Erës a i vë dot fre
a mund ta ndalësh stuhinë?
s’pengohet asnjë rrufe
djem o djem për Shqipërinë…
Palcën nga shkëmbi
kishin marrë nga stralli,
ndaj s’luajtën nga vendi
I bardhë u mbeti balli.
***
Si ujkonjë ulërin
era e marrë e Labërisë
bora edhe gurin ngrin
u digjet zemra nën sisë.
Brenda shkëmbi digjej furrë
trembëdhjetë zemra në flakë,
Sipër mali shkëmb e gur
turqit poshtë,dora mbi shpatë.
Fshati heshti vetull rëndë
s’ka më helm të hidhëruar,
turkoshakët rrinë në këmbë
me pishtar flake në duar,
Sipër brenda shkëmbit
këmbët i kishin mbi prush,
të dalim,si na mban vendi
burrat poshtë me thikë në gushë!
Eni djem zbresim në fshat
me sherqet hedhur mbi supe,
fshatin do ta shkojnë në shpatë
dalim djem e bëjmë tutje,
Duall duall Bilbilejtë
si shkëmbej rrokullisen,
turkoshaku hidhur flet
trimat heshtin, silloisen.
***
O ju rrepe në Janinë
në Janinën e Aliut,
degët nuk e mbyllën synë
pret me thikë erë e veriut.
Atë ditë rrepet ç’panë
atë ditë rrepet ç’dëgjuan,
nuk i lëmë djemtë, thanë
gjithë degët kundërshtuan.
U hodh laku i litarit
dridhma mori dega e rrapit,
Bilbilejve nuri i ballit
dy herë i zgjati te shtati.
Trembëdhjetë shkëmbej të rëndë
me ballin sipër te retë,
si male rrinin në këmbë
trembëdhjetë supe përpjetë.
Pashai dha shenjë me kokë
andej nga laku i litarit,
djemtë, trembëdhjetë shokë
thoshin, unë do dal i pari!…
Ngjitu! Ishte urdhri i prerë
laku si pikë lot lëkundet,
urdhri kishte helm e vrer
toka si një zemër tundet.
Aq të qetë në fytyrë
trembëdhjetë një trup i vetëm,
turqit si një dru i nxirë
fjalët historisë i mbetën:
-Dale bej të ndez cigarë
se s’jam çanaku me dhallë,
Po jam bilbili me pallë
do ngjallem edhe i vrarë!…
Një nga një të trembëdhjetë
vanë në litar vetë,
rrapet që ju ndodhën pranë
hodhën gjethet,gjethet qanë…
Fryu era nëpër gjethe
zogjtë e bukur fjalë na prunë,
malesh zbriti lajm i zi
Bilbilejtë na i zunë.
Bilbilejtë kush i njihte
Bilbilejtë trembëdhjetë,
kurmet s’patën asnjë dridhmë
në litar vanë vetë.
Heshtën zogjtë nëpër degë
heshti era nëpër fletë,
kush ka ndjerë stuhitë e jugut
i ka njohur Bilbilejtë.
Lisat kush i pa në jug
i ka njohur Bilbilejtë,
kurmet s’patën asnjë dridhmë
në litar vanë vetë.
Trima që u lidhët nyje
shekujve për Shqipërinë,
ranë etër, dolën bij
ranë pisha, lisa mbinë…
