Manastiri Ardenicës një kult fetar ku nga 3 filma artistikë u xhiruan vetëm 2.
Objekti i kultit ishte i mbyllur për ritualet fetare, qysh nga dimri i vitit 1967
-Besimtarët në mënyrë të fshehtë gjenin kohë për të parë objektin e adhurimit.
-Peshkopi i Apolonisë, Irenei Banushi nga Shkodra, thonë se e ka shpëtuar nga turmat që rendin ta shkrumbëzonin vendin e shenjtë.
-Peshkopi u tregoi turmave se aty ishte martuar Gjergji dhe Donika.
1.
Mbi një pllajë dominuese rreth 240 m lartësi deti, syri të kap në distancë nga autostrada Lushnjë –Fier, antenat e kompanive celulare që operojnë në këtë vend dhe disa objekte. Udhën e premë tek lokali, nga autostrada u mërguam për të ecur nëpër një udhë gjithë gropa zifti për të prekur afër muzgut fshatin e njohur të Kolonjës. Kolonja, administrohet nga Lushnja. Dhe gjithë kohës edhe në regjimin e shkuar, nga Lushnja është administruar. Kodra ku gjendet prej shekujsh, kjo ngrehinë kulti fetar (manastiri), ka një udhë të ngushtë plot kthesa me një pjerrësi të madhe. Manastiri i Ardenicës në fakt, ai në gjuhën fetare quhet: “Lindja e Shën Mërisë”, numërohet ndër objektet e kultit më të hershme të Myzeqesë, kur ka nisur ky mendim lidhja është bërë me pozicionimin të kapelës së Shën Triadhës, mund te jetë ndërtuar përmbi themele tempujsh paganë kushtuar perëndive pagane, që adhuroheshin aso kohe në të gjithë lëmshin e dheut tonë. Ky manastir u bë i njohur nga një film shqiptar, i cili për hir të Zotit, për kohën kur u shfaq njohu shikues. Unë në vetvete, besoj se diçka tjetër duhet të ketë ndikuar. Bioenergjia e ish-klerikëve, për të mos harruar harresën, pra për të sjellë në mendje të besimtarëve, ngrehinën ku dikur kryheshin rituale fetare. Kujtojmë këtu rezistencën e peshkopit të Apolonisë Irenei në mbrojte të këtij objekti. Filmi kishte një titull gati të çuditshëm: “Kur zbardhi një ditë”. Filmi është prodhuar në vitin 1971 sipas producentëve të tij. Filmi është i ndarë në tre pjesë:”Armët, Ura, Meçua”. Skenari: Anastas Kondo, Ksenofon Dilo, Piro Milkani. Regjia: Piro Milkani. Operator:Petraq Lubonja.Muzika: Feim Ibrahimi.Prodhuar nga kinostudio : “Shqipëria e re”. Pjesa e manastirit e cila pothuajse i përket tërësisht këtij vendi është pjesa e tretë e titulluar: “Meçua”. Në këtë pjesë interpretojnë aktorët shqiptarë. Timo Flloko-Mecoja, Gjyzepina Kosturi -Shërbyesja e Manastirit, Kristaq Mitro -Partizani. Diana Panariti -Infermiere partizane. Piro Eshi -Partizan i plagosur. Kleopatra Skarco-Dokle -Mësuesja e partizaneve
Si është përmbajtje e kësaj pjese:
Ish bariu Meço bashkë me partizanët janë të rrethuar në Manastirin e fshatit. Meçoja shpëton jetën e shokëve të tij të plagosur. Filmi i cili shfaqej gjithë kohën në regjimin e shkuar e bëri të njohur ngrehinën e kultit e gjendur atje tej në një cep të kodrës, në jug të fushës së madhe dhe të pambarimtë të Myzeqesë. Kur udhëtonim në fund të viteve ‘80 me tren drejt jugut, syri të rrokte kodrën ndërsa vendalinjtë edhe ata studentë shpreheshin të gatshëm për të shkuar me ne drejt kodrës ku gjendej objekti i kultit i mbyllur, por që kishte pasur një xhirim në celuloid. Objekti i kultit ishte i mbyllur për ritualet fetare, qysh nga dimri i vitit ’67 , besimtarët në mënyrë të fshehtë gjenin kohë për të parë objektin e adhurimit. Peshkopi i Apolonisë Irenei Banushi nga Shkodra, thonë se e ka shpëtuar nga turmat që rendin ta shkrumbëzonin vendin e shenjtë. Peshkopi u tregoi turmave se aty ishte martuar Gjergji dhe Donika. Aty u internuan thotë një gazetar në shkrimin e tij Kryepeshkopi Kristofor Kisi, si dhe Peshkopi i Irenei.
2.
Manastiret në vetvete ruajnë një hije misteri. Kjo ka joshur kineastët, që të gjurmojnë këto vende mistike për t’i bërë pjesë e prodhimit të tyre artistik. Ftohtësinë e manastireve e përshkruajnë edhe poetët, shkrimtarët mjaft të njohur me veprat e tyre artistike. Pas xhirimeve të filmit të parë, pra viti 1971, aty nga viti ‘99 janë parë në udhën që të shpie drejt manastirit, një udhë e pashtruar, dy bukuroshe dhe një grup i madh xhirimi. Vath Koreshi, kishte gatitur një skenar për një prodhim tjetër artistik i cili do të ngërthente sërish objektet e manastirit në majë të kodrës 240 m të Ardenicës. “Porta Eva” ishte titulluar filmi ndërsa regjia i përkiste regjisorit Albert Mingës.Kur u shfaq në titra, prodhimi përmbante këto të dhëna identifikuese: “Porta Eva është një film shqiptar i prodhuar në Shqipëri në vitin 2000. Regjia: Albert Minga, Skenari: Vath Koreshi, Pavel Finn, Producent: RTVSH B@G Filmproduction Studio 12A. Muzika: Mark Minkov. Aktorët dhe rolet e tyre në këtë film janë: Neritan Liçaj. Irina Nizina-Inxhi. Vangjel Toçe-Pirati Magdalena Ëójcik-Lena.Ndriçim Xhepa-Davidi. Përmbajtja: “Porta Eva” ose tragjedia e trafikut të mishit të bardhë përmbledh në 88 minutat e filmit fatin e dy vajzave të reja Lindës dhe Inxhit të cilat të joshura nga ëndrra mashtruese për lumturinë përfundojnë në fund të detit. “Porta Eva” xhiroi një pjesë të tij në ambientet e brendshme të manastirit të Ardenicës. 4 vjet më vonë, Artisti i Popullit Albert Vërria ngarkuar me plaçka dhe mjete xhirimi, një mëngjes troket në dyert e manastirit. Në kostelacionin e yjeve të kinematografisë shqiptare A.Vërria mbetet i pavdekshëm ashtu sikurse ardhja e tij. U shfaq si vegim boreal tek spektatorët e filmit shqiptar, por ende e pazbuluar mbetet energjia nga ku buron gjithë ky potencial artistik e letrar. “Vdekja e një njeriu nuk është një fund,por një stacion i thjeshtë ndërmjetës në një varg të pandërprerë e rilindjesh”, thotë Buda. I nisur nga ky postulat i udhëheqësit shpirtëror të Budizmit, artisti A.Vërria ka gjesdisur nëpër udhëkryqe plot mistere të cilat shënojnë çastet jetësore të njeriut, ardhja në “jetë, përpëlitja e syve përpara dritës është befasisht, çmendurisht një rajvizim ngjyrash endje në kostelacion tokësor, sikurse ikja pra mërgimi i njeriut, nëpër qiejt e Zotit tonë. Mbetet i çuditshëm jo vetën kërkimi i autorit rreth këtyre mistereve të pazhbirueshme nëpër breznitë njerëzore, ky kërkim ka qenë i pandërprerë, por gjithë jeta njerëzore, që zhvillohet këtu ardhur diku nga një cep i galaktikës, fryma njerëzore. A.Vërria kishte shpalosur përpara priftërinjve një pjesë të skenarit për filmin e tij. Mirëpo priftërinjtë e kultit fetar, i treguan artistit A.Verria se ai vërtetë inspironte drejt një krijimi mistik dhe për të realizuar atë duhej sigurisht larg çdo përfytyrimi ftohtësi manastiresh, mirëpo filmi “Porta Eva” i xhiruar në këto mjedise kishte thyer tabunë e kultit duke shfaqur skena jo të favorshme, pikërisht atje ku ruhej me fanatizëm bukuria e shpirtit, mendjes dhe dëlirësia. Këtë përgjigje mori artisti A.Vërria kur ishte duke kërkuar vende xhirimi për veprën e vet mistike, duke u kthyer nëpër rrugën pashtruar e gjithë çakëll, pa realizuar xhirimet nëpër ambientet e tij të mrekullueshme dhe shumë afër kohës së vjetër.
3.
Diçka per manastiret. Themeluesi i jetës manastiriale për herë të parë në botë ishte Pakomi i cili lindi dhe jetoi në Egjipt gjatë shekullit IV. Ai krijoi komunitetin e parë të njerëzve që jetonin të veçuar dhe i përkushtoheshin vetëm besimit. Këta njerëz u quajtën murgj dhe jetonin në kuvende, nga ku i largoheshin jetës së përditshme dhe kërkonin në vetmi paqen dhe qetësinë. Ata kishin si detyrë kryesore që ti luteshin zotit së bashku, kurse pjesën tjetër të kohës e kalonin duke ju përkushtuar zejeve, shkrimit të librave, kopjimit të traktateve, veprimtarive të tjera, etj. Pakomi përcaktoi edhe rregullat e para të këtij shërbimi siç ishin: betimi, besimi, dhe bindja ndaj kryemurgut. Manastiri është një institucion i veçantë që vepron brenda kishës si organizatë fetare zyrtare. Ai përbëhet nga një objekt në formë katërkëndëshi ku në qendër të tij është vendosur kisha, e cila zakonisht mban emrin e një figure të Panteonit Kristian. Kisha rrethohet nga një oborr i gjerë rreth të cilit janë vendosur një kishëz më e vogël, banesat e murgjve, mensa (trapezaria), punishtja, depot, stallat, etj. Manastiret ndërtoheshin në vende të veçuara, dhe të mbrojtura, larg qendrave të banuara. Njerëzit që jetonin në Manastire quheshin murgj. Ata ishin persona që në mënyrë individuale e kishin braktisur jetën e përditshme dhe i ishin kushtuar këtij shërbimi, për të arritur bashkimin me zotin. Nën drejtimin e kryemurgut (Abatit, Igumenit) ata bënin një jetë të thjeshtë, të bindur, dhe të përkushtuar. Në manastire ishin hapur shkolla, ishin ngritur punishte etj, ishin krijuar anekse të veçanta për të sëmuret psiqikë. Pranë tyre zhvilloheshin panaire, ndërsa në to murgj të specializuar shkruanin libra, kodike, traktate si dhe kopjonin vepra të autorëve të shquar. Në rrethana të tilla në manastire u realizuan kodike, ikona, afreske, epitafe dhe vepra të tjera artistike e kulturore. Diku rreth shekullit të VI kjo traditë nisi të aplikohej edhe në vendin tonë, duke krijuar traditën e saj, ku nuk mungonin vendet e përshtatshme dhe të vetmuara për ngritjen e manastireve. Manastiri në këtë kodër të Ardenicës plotëson tre kushte: qendër kulturore, shpirtërore dhe historike. Biblioteka ka qenë ndër më të pasurat. Biblioteka ruante plot 32.000 libra dhe dokumentacione, u shkatërrua nga flakët e zjarrit që e përzhitën në një ditë të mbrapshtë të vitit 1932. Lidhur me pjesën mistike të saj duhet thënë se gjurmët nisin nga kohët pagane dhe lidhja është bërë me pozicionimin të kapelës së Shën Triadhës, mund te jetë ndërtuar përmbi themele tempujsh paganë kushtuar perëndive pagane. Shumë murgj kanë pritur edhe besimtarë në të gjithë vitet e ekzistencës së saj. Martesa e Skënderbeut me Donikën. Ka së fundi një krijim muzikor folku rreth kësaj ngjarje. Rruga Egnatia, që kalonte e kishte bërë edhe të njohur objektin fetar ndër shekuj. Festa me të cilin manastiri njeh pelegrinë nga gjithë vendi është 8 shtatori kushtuar Marisë, si shumica e kishave të kësaj zone deri në jug. Rajvizimi brenda këtij mjedisi. Të dhëna për manastirin e Ardenicës.
IMK -Tiranë.
Adresa: Kolonjë, Lushnje- Shqipëri. Koordinatat gjeografike N / E: 40 ° 49 ‘/ 19 ° 36′ . Lloji: monument i ortodoksëve. Datimi: shekulli IX. Kategoria: monument i kategorisë së parë. Përdorimi aktual: Manastir. Prona: Komuniteti ortodoks. Shpallja monument – viti 1948. Manastiri është post-bizantine. Është vendosur në dhoma të cilat më vonë janë shtuar, arrin një sipërfaqe prej 2.500 m². Ky monument përbëhet nga kisha e Santa Maria, nga kapelës i Trinisë së Shenjtë, si dhe pjesët tjera përbërëse të tij janë: han, mulli dhe furra dhe kështu me radhë. Në qendër është kisha:“Lindja e Shën Mërisë”,“Il Nascimento Santa Maria” e cila është ndërtuar pjesërisht me gurë nga Apolonia dhe guri shtuf. Kisha i përket llojit bazilik. Ajo zë një vëllim të madh dhe është e mbuluar nga një çati druri me një tavan pjatë. Kisha përbëhet nga: një nef qendror (naosit) dhe dy në anët, e ndarë nga dy rreshtave e kolonive të drurit, narteks, ekzonarteks dy kate të, ku në fund bashkohet kambanore 24 m . Në jug shtrihet portiku i hapur, ndërtuar me kolona dhe harqe. Naositi ndahet nga altari me ikonostas druri. Dyshemeja e kishës është shtruar në gur. Në vitin 1743 me nismën e peshkopit të Beratit, Metodit, i cili ishte me origjinë nga Bubullima (Myzeqe), u bënë në këtë manastir punime rregulluese përfshirë edhe kishën e Shën Mërisë. Hyrja e saj është në anën perëndimore dhe është e pajisur me dy dritare të vogla në faqen jugore. Kjo kapelë është ndërtuar me gurë shtufi dhe është e pajisur me një hapësirë, muri gjysmërrethor i së cilës e ndan atë nga një sternë uji. Porta e kapeles është mbuluar me hark guri, pranë dritares lindore të saj ndodhet edhe një reliev qeramike.
4.Duke vijuar rrugën me një të përpjetë hynë në portat e një mjedisi tjetër shlodhës. Është bar lokal “Ardenica”, nën dritëzën e hënës, çifti Arbër me Aksinjën marrin bekimin e jetës nga prifti i manastirit. Mes muzikës, zhurmës, këngës, valleve, ka hyrë rishtas mëngjesi. Hedh një sy përreth. Mjegull e breruar, poshtë muzgu i heshtur, gjurma e ëndrrave të mia, shkruante: dritë, dritë, dritë.
