Ura e tragjedisë është kthyer në një altar lulesh dhe dritash, një destinacion pelegrinazhi i dhimbshëm dhe i ngadalshëm, i bërë nga lotët dhe puthjet e afruara, me duar, me fytyrat e buzëqeshura të tre të rinjve 20-vjeçarë që vdiqën në një natë dhjetori.
Ka foto, mesazhe, mbetje qirinjsh të konsumuar. Makinat ngadalësojnë shpejtësinë, lexojnë emrat në parmakë: Altin, Giulia, Egli. Pak më tutje është gropa, ajo ku makina ka dalë nga rruga dhe ka rënë në kanal. “Ishin shokët e mi, shiko sa të bukur janë”, shprehet e prekur një e re, e mbështjellë me një pallto të bardhë.
Dhimbja e nënës Dorotea
Shtëpia ku jetonte Giulia është pak minuta me makinë nga ajo urë e mallkuar. Nëna e saj Dorotea nuk është këtu, ajo është ende në shok, ka shkuar në shtëpinë e një të afërmi, por nuk gjen qetësi. Ishin shumë të afërt, pohojnë të gjithë, njëzet vjeçarja kishte ndjekur hapat e tij, duke u bërë e apasionuar pas gjimnastikës artistike, derisa u bë mësuese. Një vajzë që askush nuk ndalet ta përkufizojë si gazmore, me iniciativë, plot jetë dhe entuziazëm, bujare dhe pasionante. Ai po bënte një kurs online të ekonomisë, duke e alternuar atë me punën. Në tavolinën e saj, në dhomën e gjumit, ka ende libra, shënime dhe oraret e mësimeve. Babai, Vittorio, kërkoi të shihte vajzën e tij në morg të shtunën në mëngjes. Nuk ishte e mundur, nuk ishte ende koha dhe dhimbja mbizotëronte.
“Kam humbur tre fëmijë”
Në shtëpinë e Altin Hotit drama është ajo e një nëne që brenda pak muajsh ka humbur dy fëmijë. “I humba tre prej tyre”, bërtet ajo , e pangushëllueshme, sepse Giulia ishte si vajza e saj. Vajza, pas tragjedisë së parë që kishte goditur familjen, kishte bërë gjithçka për të qenë pranë të dashurit dhe nënës së tij. Kush nuk hipi në makinë, kush u largua herët, kush duhej të dilte dhe e zuri gjumi, si Vittorio. “Fati tha se nuk ishte koha” komentojnë ata në sheshet që mbushen në drekë. Qendra nuk është shumë larg asaj ure.
BMW dhe miq
Sami Binakaj, kryetar i komunitetit kosovar dhe shqiptar të Venezianos solli solidaritet me familjet Gjeci dhe Hoti. “Nuk mund të vdesësh kështu në njëzet vjeç – thotë ai -. Prindërit duhet të flasin me fëmijët e tyre, ne duhet të flasim për këtë në shtëpi. Shpejtësia ha jetën”, shtoi për “Corriere”. Sipas Binakajt, pasioni për makinat tek fëmijët është edhe një mesazh: “Një makinë e madhe dhe e shpejtë është paterica e tyre, të ngrihen nga toka, të ndihen më të mëdhenj. Ata nuk e kuptojnë se sa e rrezikshme është”, tha ai.
