Jeta
Arben Duka ka lindur në 5.12.1957 në Labovë të Gjirokastrës. Ka mbaruar Akademinë Ushtarake dhe Universitetin “Aleksandër Xhuvani”. Ka ndofta biografinë më të pasur letrare dhe artistike në vend. Është autor i mbi pesëdhjetë vëllimeve poetike të botuara e të ribotuara gjer në pesë herë. Është bashkautor në rreth tre mijë këngë të të gjitha zhanreve duke filluar qysh nga viti 1974. Ka dhjetëra çmime si autor dhe bashkautor në gjininë e këngës, ku spikasin shtatë çmime të para në Festivalet Kombëtare të këngës në Radiot Televizionin Shqiptar. Është autor i mijëra e mijëra vargjeve humoristike dhe satirike në shumë organe të shtypit të përditshëm dhe periodik. Ka mbuluar për rreth shtatë vjet “Intervistat e Kaso Kosës” në gazetën “Intervista” duke qenë i spikatur dhe në prozë në këtë fushë. Por Arben Duka është së pari një poet lirik. Janë të shumta këngët hite në vite që mbajnë firmën e Arben Dukës, është e pamundur të shkruhet gjithë ajo listë e gjatë. Duka është autor i tekstit të Himnit të Policisë së Shtetit.
Veprat
Nektari i këngëve
Njëmijë puthje
Ç’të bëj me fjalën?
Letra dashurie-në pesë libra të veçantë.
Unë isha një i vetëm
Intervistat e Kaso Kosës
Vetëm ty të kam
Gjiri i Virgjëreshë (i botuar gjashtë herë)
Ç’ia thoshte bilbili-humor e satirë
Pushtetarë dhe zagarë-humor dhe satirë
Grek o grek kokë goricë-satirë
Rroj se nuk vdes dot
Labovë moj Labovë-poemë.
Kristale të thyer
Dashuria është abstrakte
Aromë vajze
Heroi i dashurisë
Fisnikëria e ka një emër-kushtim për I. Hasanbelliun.
Vipa dhe rripa-humor dhe satirë.
Taksidarët e gjakut-satirë
Njeriu me bllok
Aliu dhe Saliu
Rebelohuni-satirë
Biri i shqiponjës-poemë për Heroin e Popullit-Jaho Gjoliku
Sa doli Xhuvelëria, plasi sheshit kurvëria-në dy volume,
Unë dhe rinia ime
Rinia ime, kur ne ishim dyshe,
Në shpirt mërzinë nuk e ndjeva kurrë,
Po ti më ike si një dallëndyshe,
Po ti më ike dhe më le sëmurë.
Po dallëndyshet kthehen në pranverë,
Kthehen përsëri, nga mall’ i vjetër,
Po ti, e dashur, s’u ktheve asnjëherë
Dhe veç teje s’prisja asnjë tjetër.
Rinia ime, sa shpejt më braktise,
Sa shpejt në zemrën time shove zjarrin
Dhe nuk e di ku shkove, ku bitise,
Për mua, krejt përjashta le litarin…!
Po unë jam folezë aq besnike,
Që pres e pres, se s’mund të bëj gjë tjetër,
Të kthehet përsëri rinia-mike,
Sa ende nuk jam bërë plak i vjetër.
Se ende shumë vite s’kam mbi shpinë,
Shpirtin ende ma gëzon pranvera,
Ah, një ditë të piqem me rininë,
Do t’i prisja gjemba edhe ferra!
Shkopin tej nga dora do ta flakja,
Si pelerinë diejt do të vishja,
Njëmijë vjet e s’do më vinte plakja,
Po të kthehej rini dallëndyshja.
Por së paku kam kalem e letër
Dhe shkruaj me shpirt për Perëndinë,
Që më mbajti dhe një ditë tjetër
Dhe ma mbushi gjoksin plot me frymë.
Uji dhe zjarri
O vashë e bukur,
Margaritari,
Ti je si lumi,
Unë jam si zjarri.
Lumi me zjarrin
U dashuruan,
Ti – lumi i vetëm,
Që zjarrin shuan.
Se, po të ishim,
Të dy si zjarr,
Puna do ishte,
Pak me zarar!
Puna do ishte
Pak me zarar,
Se zjarri, jo,
S’shuhet me zjarr.
Ti je si lulja,
Unë jam si bleta,
Për njëri-tjetrin
Na bëri jeta.
Për njëri-tjetrin
Lindën së pari
Lulja dhe bleta,
Uji dhe zjarri.
Zemra si busull
Fryn tufani, dimri i jetës
Çdo ditë bëhet më i egër
Dhe, për hir të së vërtetës,
S’ndrin asnjë sinjal i gjelbër.
Ecën jeta në të pjerrët,
Kuturu, pa një sinjal,
Si në një tunel të errët,
Që s’ka dritë në të dalë.
Që të ecësh e të dalësh,
Një i gjallë nga ato vende,
Hapin shpesh duhet ta ndalësh,
Të bësh busull zemrën tënde.
Dhe s’ke për t’u merakosur,
Se do dish ku është Veriu,
S’ka busull më të përsosur
Se zemra që ka njeriu.
Busullën, kush e krijoi,
Nuk e pati hiç vështirë,
Mori zemrën, e kopjoi,
Se s’kish model më të mirë.
