Ajo ishte një vajzë eshtake, e bërë futë e zezë nga dielli. Mollëzat e faqeve i rrinin gjithnjë të kuqe, ndërsa sytë e zinj i shkreptinin. Sa herë vinte në mbrëmje nga plazhi, Lale, lahej në dush dhe dilte në sallon duke kërcyer. Hidhte ndonjë vështrim fshehurazi nga unë dhe plasej në njërën prej karrigeve me qeset e patatinave në prehër. Kur e pashë për herë të parë në Ishull, më ngjau se prej saj më kishte ndarë vetëm një gardh i pakuptimtë dhe që nuk dukej. Herë mendoja se unë e ajo jetonim nën të njëjtën çati, por në dy kthina të ndryshme ku vetëm rastësia mund të na bënte bashkë me njëra-tjetrën. Kishte të njëjtën ngjyrë lëkure. Të njëjtat dhimbje që trazonin Ishullin. As vetë nuk e kuptova përse e desha aq shumë Lalen që kur e pashë duke ecur me ato këmbët e holla dhe gishtat e zbardhur nga uji që protestonin në shapkat plastike. Kishte gjithnjë ndërroje, edhe pse nga natyra ishte çapkëne. Përtej vështrimit të saj kishte revoltë dhe lutje.
…
për më tepër lexoni Gazetën Telegraf
