Kallupit
Më gri më duket Elbasani,
Tani që poetëve ju pre hovi,
Se ndrysh shkëlqente – mend e mbani,
Kur ishte gjallë Milianovi.
Sa fort e deshi këtë qytet,
Që e mbushi me aq poezi,
Që i dha drit` nga shpirti i vet,
Me ato vargje plot magji.
Aty te Porta e Kalasë,
Na priste ne si miq të vjetër,
Kafenë te Rrapi i Namazgjasë,
Dhe shpejt në rrug` për diku tjetër.
Si s`i shteronte mirësia,
Këtij burri që i ndrisnin sytë,
Si veprimtar, gjithë Shqipëria,
Vështirë të nxjerrë një të dytë.
Herë në një pyll, her` te liqeni,
Herë në Shkumbin, e her` në mal;
Poetë, më bukur ku do gjeni,
T`i thurni lirshëm ato fjalë.
Që t`i këndoni dashuritë,
Me zë të lartë e pa drojë,
Se ne do vdesim ndonjë ditë,
Ajo për jetë do të rrojë.
E mbushej dinga tavolina,
Dhe pihej vera me dolli,
Ca tinguj nxirrte violina,
Si vaj, për fat`n e tij të zi.
Oh! Sa i ri shkoj Esenini,
Njëzet e shtatë qe Lermontovi,
Por gjallë janë – ju e dini,
Siç do mbesë gjallë Milianovi.
Me të do mburret Elbasani,
Që ngjyrën gri do flakë tej,
Prandaj, poetë, mos e qani,
Këtë bir të shkollës “Skënderbej”.
Sa pemë mbolli në lulishte,
Për gjithë poetët që s`janë më,
Po ne, në atë fidanishte,
Do ngrem` një bust për vet` atë?
