Njerëzit ndryshojnë kaq shumë nga gjuhët
po nga qeshja dhe qarja janë të barabartë,
njerëzit ndryshojnë shumë nga pasuria,
po nga qeshja dhe qarja janë të barabartë.
Ti Njerëzim i barabartë si vrimat në një fyell: i barabartë
gishtërinjtë që luajnë muzikën nuk janë të barabartë.
Dhe njerëzimi qesh, qesh me veten si palaçoja
me planetin Tokë në hundën prej llastiku
kur thërret me gisht drejt mbretit: armiku, armiku!
Ti qesh bukur dhe qan bukur me lotët që të marrin peng
Oh, lotët në qerpikë janë të barabartë: familje bilbilash në bredhin e ri.
Megjithatë mos qaj se kështu ajrit i merret fryma,
Mos qaj, s’ka gjë pse garderoba është e varfër.
dhe një vetëtimë e vetmuar: shkop magjik resë hirushe i fal veç pak shi.
Mos qaj se pastaj shiu do bëhet i njelmët dhe i rebelohet deti, gjithsesi.
Dhe njerëzimi qesh, qesh me veten si palaçoja,
me planetin Tokë në hundën prej llastiku,
kur thërret me gisht drejt mbretit: armiku, armiku!
