Metamorfoze
Kam vendosur të hesht, e
Të shkruaj për një njeri
E për një tjetër që quhet luftë
Për ty, për vete,
Për atë Kala që kurrë nuk e ndërtuam.
Kam vendosur të shkruaj, të hesht…
E njëkohësisht të mos hesht, ju dua, e
Ju kam frikë…
Frikë…
Për ju, për vete, nga ju të gjithë…
Në heshtje, në paqe, në luftë,
Kam frikë se do të vdesim një ditë
Pa folur , në heshtje, pa u thënë…
Pa u njohur!
Rinia ime
Sot ti ke ditëlindjen rinia ime!
Për ty kam qenë, nënë, motër, shoqe,
edukatore, mësuese
çfarë gabimi bëra me ty rinia ime, që ike.
Kam me u bë dhe
Ai vet është paqja.
Me yje, diell, dashuri e hanë përreth
Me liri të paskajshme, t`gjatë, t`gjerë.
Ndërsa unë jam dilemë, kam mall, kam dhimbje, kam zjarr, kam buzëqeshje, ëndrra, me zemër që pulsojnë rimë e hapa të pabindshëm.
Unë jam vesë.
Mëkatare!
Jam kështu qysh se kam lind
e rrethuese me engjëj,
ata kur t`duan më marrin, më qojnë lartë
me dashuri, pa zjarr, pa fjalë,
dilema , malli, dashuria, dhimbja zjarri…
treten diku tjetër, si polen lulesh, ndoshta si ujëvarë
veç trupi ka me u bë dhe.
