Pasi kishte hequr një jetë të tërë, nënë Naxhia mendoi se po i buzëqeshte fati. Djalin e vetëm që i kishte dhënë Zoti, Shabanin e kishte rritur me kokrra gruri e me kokrra misri. Kishte vite që ajo nuk mendonte më për vete. Gjithmonë hante ato që linte i biri. Në fillim kur Shabani ishte i vogël, nuk mund ta kuptonte fukarallëkun. Gjithçka çfarë i vendoste e ëma përpara (ato që siguronte me luftë e mundime) ai i hidhte duke lëpirë e fshirë pjatën. Po kur u rrit ca e po fillonte adoleshencën e vërtetë, filloi të ndryshonte e t’i kuptonte më mirë gjërat. Filloi të mendonte për të ëmën, për vuajtjet e mundimet e saj. Tani filloi ta vriste mendjen se përse e ëma gjithmonë hante bukë pas tij dhe ato që linte ai… Një ditë kur ndodhej vetëm në shtëpi hapi kanistrën ku mbanin bukën dhe nuk gjeti aty as një thërrime.
…
për më tepër lexoni Gazetën Telegraf
