Tek shëtis e vetme!
Ndër njerëz shikoj fytyra të thyera,
dikush i lumtur, një tjetër rëndë rënkon.
Në sytë poshtë syzeve dhe në buzët e lyera,
Vështirë të prekesh nga ndonjë emocion.
Ndër njerëz rri kundroj hapat si i hedhin,
Njëra trak e truk lajmëron vetëprezencën,
Dikush kokën ulur sikur ka frikë qiellin,
E një tjetër më tutje pikëpyet ekzistencën.
Ndër njerëz dëgjoj të thëna e të pathëna,
Jo vetëm në cep të cepave bëhet lavazh truri,
Kotësia na ka mbledhur të gjithëve brenda,
Këtë pamendim më thoni kush e pruri?
Ndër vete tmerrohem, trishtohem pafund
Që pjesë e kësaj lemerie edhe unë jam,
Të zhdukem shumë dua, të iki ku të mund,
Veç këto jetëvrasje t’i kem sa më larg!
PAS KRAHEVE!
Sa ëmbël të afrohet e buzëqesh
Buza e hidhur me vrasje jete
E regjur, pa shpirt lehtësuar shpesh,
Gjithnjë në përndjekje.
Krahët ti hedh, të pyet si je
Me cepin e buzës ngritur krahët ti pret
Dhe fjalët e çiltra ti nxjerr me nge,
E pas krahëve me shikim të vret.
Se nuk të rrëmbeu dashuria
Por zdralë e jetës ty t’ përqafon
Dhe pse pas nuk të ndjek as hija
Në shpifje makabre deliron.
