Prapësitë e “Mbretit’

524
Sigal

Ca fakte do numëroj

Mbledhur ndër vite tok.

Do përpiqem t’i  rreshtoj

Prapësitë e “mbretit” Zog:

Në Turqi, pak klasë shkollë,

Ahmet Burgajet Mati;

Si djalosh, duket në Vlorë;

Në njëzetën ndahet fati.

Lushnja, shpejt e bën Ministër.

Më tej, dështime pa fund,

Ndiqet si kryeministër,

Në Serbi, kokën e fut.

Marrëveshja Zogu-Pashiç:

Te Shqau përfshihet Kombi.

Përfaqësi, dogana – hiç,

U shit Shën Naum, Vermoshi.

Mercenarë e Vrangjelistë

Sollën Zogun në fuqi:

Ushtria ngeli në listë,

Pagat te xhepi i tij.

Shpejt lidhet me Italianë

U jep toka e pasuri,

Sulm mbi banka dhe doganë.

O, e mjera Shqipëri!

I teket e shpallet mbret,

Diktator, si në mesjetë,

Pushkaton, vret e pret

Patriotët e vërtetë.

Trima, atdhetarë me nam:

Avniu, Hasan Prishtina

Bajram Curri, burrë azgan,

Gurakuqi, suferina…

 E përkrahu Musolini,

Hitleri, bencin ja sosi,

Vet përgatiti shtatë prillin

Pushkëve ia hoqi llozin.

Tha, se opingat do vishte

Dhe në male do luftonte,

Po Zogolli, turp nuk kishte

 Atdheun të tradhtonte.

Iku, burracak, kusar

Me familjen dhe xhandarët,

Grabiti thesar me ar,

Robër i la Shqiptarët.

Nuk mendoi për Shqipëri

Po, veç  për kokën e tij.

Nuk ish prijës e as njeri,

Beu, i prirë për prapësi.

Mendo mirë, Kryeministër:

Jo, Zogollit, monument!

Nuk është “vlerë,” një okë misër,

Bukshkali, vet shpallur mbret.

Për vitet që “qeverisi”,

Boll emri në bulevard,

Një varr, bash te qiparisi,

Vetëm kaq i shkon për shtat.

 Luan Çipi, Vlorë, më 20.09.2012