Ca fakte do numëroj
Mbledhur ndër vite tok.
Do përpiqem t’i rreshtoj
Prapësitë e “mbretit” Zog:
Në Turqi, pak klasë shkollë,
Ahmet Burgajet Mati;
Si djalosh, duket në Vlorë;
Në njëzetën ndahet fati.
Lushnja, shpejt e bën Ministër.
Më tej, dështime pa fund,
Ndiqet si kryeministër,
Në Serbi, kokën e fut.
Marrëveshja Zogu-Pashiç:
Te Shqau përfshihet Kombi.
Përfaqësi, dogana – hiç,
U shit Shën Naum, Vermoshi.
Mercenarë e Vrangjelistë
Sollën Zogun në fuqi:
Ushtria ngeli në listë,
Pagat te xhepi i tij.
Shpejt lidhet me Italianë
U jep toka e pasuri,
Sulm mbi banka dhe doganë.
O, e mjera Shqipëri!
I teket e shpallet mbret,
Diktator, si në mesjetë,
Pushkaton, vret e pret
Patriotët e vërtetë.
Trima, atdhetarë me nam:
Avniu, Hasan Prishtina
Bajram Curri, burrë azgan,
Gurakuqi, suferina…
E përkrahu Musolini,
Hitleri, bencin ja sosi,
Vet përgatiti shtatë prillin
Pushkëve ia hoqi llozin.
Tha, se opingat do vishte
Dhe në male do luftonte,
Po Zogolli, turp nuk kishte
Atdheun të tradhtonte.
Iku, burracak, kusar
Me familjen dhe xhandarët,
Grabiti thesar me ar,
Robër i la Shqiptarët.
Nuk mendoi për Shqipëri
Po, veç për kokën e tij.
Nuk ish prijës e as njeri,
Beu, i prirë për prapësi.
Mendo mirë, Kryeministër:
Jo, Zogollit, monument!
Nuk është “vlerë,” një okë misër,
Bukshkali, vet shpallur mbret.
Për vitet që “qeverisi”,
Boll emri në bulevard,
Një varr, bash te qiparisi,
Vetëm kaq i shkon për shtat.
Luan Çipi, Vlorë, më 20.09.2012