Je mendimi im i parë:
Tingull zgjues çdo mëngjes.
Je e fundit dashuri:
Puhizë mbrëmjeje
që më ndez.
Je arsyeja më e thellë
e çdo hapi që unë hedh.
Histori më të pabesueshme
nuk kam njohur ndonjëherë.
Nuk më ndahesh
e s’të ndahem,
brenda qenies sime bredh.
Më sill pak det!
Më sill pak det
nga ai që përkëdhel brinjët e qytetit tim;
e dua nga ai të jetë.
Më sill pak det!
Në valixhe ndrydhe, si përrallat me qilim,
si suferinë mbi retë,
ta derdh mbi faqe e flokë.
Të ngopem e të dehem me aromë e kripë,
ta përqafoj si shok.
Më sill pak det!
Të lutem, më sill pak det! Të vras vetminë.
Vetmia po më vret.
