Shume dhimbje kanē,
janë mavijosur nē shekuj,
ç‘ peshē qē mbajnē.
Janē tērhequr krahēt,
nē ecje toksorēsh,
janē mbajt shēnime,
ēshtē prekur kaq gjatē,
dikush i preu damarēt,
dhe toka ,
s merr frymē rehat.
Dikush i shtypi brinjēt,
dhe dheu u bē bajat.
Njē tjetër i mblodhi të qarēt,
nē shpirtin qē mbante njē hartē.
A e dini ç ēshtë zemra e njē toke?
Frymēmarja juaj e gjatē, rrēnja,
ku ti toksor hodhe dashurinē,
nē arin qē i ç’ vat çdo çast.
Ēshtē mali i ngjitjes, ky deti i parē,
qysh nē kohēra kur ti toksor,
nuk do hidhje asnjē hap.
Ēshtē pragu ku ti qesh,
dhe qave si i marrē,
me token i ndave dertet,
dhe pranverēn aty pranē….
Pres..
Pres,
edhe kur fjala dhemb
deri në grykë të shpirtit,
dhe kur fryma bymehet
e dot tingullin se nxjerrë!
Pres,
edhe gumëzhitjen e xhamit,
të veshur me avull të nxehtë.
Jam vardisur kohë-stinë,
që mbiu në tru,
si botë jaranësh.
Sa do larg të jetë e bukura
do pres,
aty në kafshimin e buzës,
në fshehjen e diellit,
që hesht…
