( Humor )
Të vegjël kemi bërë plot marrëzira,
mbase nga kurreshtja, o padituria,
veç s’e kuptonim që shkaktonim trazira,
e çiltër, pa faj është fëmijëria.
Diç m’u kujtua sonte, po qesh me lotë,
po jua tregoj juve fije për pe,
atëherë jetonim në tjetër botë,
më e lumtur se kjo sot ishte për ne.
Në lagjen e vjetër, Karabashin tonë,
dhjetë familje pa gardhe në oborre,
pa çelësa në dyer gjer tani vonë,
nuk kishte si sot, hajdutë në taborre.
Dikur një familje erdhi nga një fshat,
solli me vete një lopë e një dhi,
asnjë nga banorët s’kishte më rehat,
si t’i kish pushtuar tërë një ushtri.
Dhija han pemët, lopa rrobat në tel,
tashmë të gjithë u vunë në merak,
dhe gjitonia po prishej me themel,
qetësia u largua pak ngapak.
Një dhi arrakate, një lopë bredhare,
bashkë me Hankon që i solli nga fshati,
për asnjeri nuk donin të dinin fare,
shkatërruan lagjen si një kalori.
Unë isha i vogël dhe nuk kuptoja,
me të dy mëkatarët u bëra shok,
në shpinë të lopës, dhinë e ngacmoja,
në pragmuzg, të lodhur, rrinim të tre tok.
Gjashtë vjeç, shtator. Nisa klasën e parë.
Më tha një shok: “I ke flokët çiftelli”.
Mërzitur u ktheva në shtëpi duke qarë,
pyeta motrën, m‘u përgjigj: “Nuk e di”
Bedrija, gjitonia, kur më pa ashtu,
u afrua dhe më mori me të mirë!
E pyeta: “Flokët pse i kam kështu?”
më tha: “Lopa e Hankos t’i ka lëpirë”.
Renda me të katra dhe pa u menduar,
bëra një thupër nga druri i një thane.
I hyra lopës, tejet i dëshpëruar,
i thosha: “Mos të të shoh më kësaj ane! ”
E gjora lopë u përplas në një skaj,
zuri të pëlliste me sa kish fuqi,
nga ta dija unë që ishte pa faj,
ndërkohë dhija qe nisur n’arrati.
Kur morën vesh gjitonët qeshën me mua,
ja, kështu si po qesh dhe unë tani,
dhija s’u pa më, lopa nuk u afrua.
shpëtova lagjen, dhe pse me marrëzi.
Ç’më kujtoi ky shtator, shtatorin tjetër,
kur shkollën fillova në klasën e parë,
m‘u duk sikur shkova nga lagjia e vjetër…
sonte po qesh, veç atë ditë kam qarë.
