Isidor Sofi doli nga shtëpia ndaj të perënduar. Funddita e marsit tretej në mjegull, qyteti dremiste nën det pambuku të lagësht, tis i hollë bulash të pandjeshme pluskonin në ajër.
Rrebeshi e zuri sapo hyri rrugës kryesore. Çurkat e ujit ia shprishën flokët, pantallonat iu ngjitën pas kofshëve, syzet i turbulluan shikimin. I qullur, bir i shiut, u sul të mbrohej te e para derë e hapur. Hoqi syzet, i la mbi tavolinë, u shkoi dorën flokëve. Gruaja pas banakut e përshëndeti me kokë. E hijshme, sy të mëdhenj, të kulluar, tualet i lehtë sa mezi shquhej, hynte ndër femrat që, pasi i sheh së pari, nuk i harron dot. Pantallonat e ngushta të modës së vjetër nxirrnin në pah kofshë balerine. Gjinjtë e pabindur ia mbufatnin bluzën gjysmë golf, veshja e lirë e punës në trup ngjante do farë modeli i markës së fundit. Drita e abazhurit pasqyrohej bebëzave të gështenjta si pika të vogla smeraldi. Iu duk e njohur, po sado u rrek ta kujtonte, nuk ia doli. “ Iluzion optik! – i regëtiu. Ajo rrudhi vetullat në një buzëqeshje simpatie. – Qenkeni bërë ujë! – i zgjati dorën. – Nuk pandeha të rrëmbehej kaq. Dorën vonoi ta shkëpuste. – Ledi Smiana, farmacistja, – u prezantua – Isidor Sofi. – Shkrimtari? – Ashtu besoj, – tundi kokën me thjeshtësi. – Lexoj gjithçka postoni në internet dhe ta dini më pëlqejnë, – zgjati krahun e lirë, shtriu turrën e flokëve të pabindura. Ai u përpoq t’i thoshte diçka të ngjashme, po nuk gjeti asgjë të besueshme. – As e dija se ekzistonit, – mërmëriti së fundi. – S’ka se si, unë s’para dal, ju nuk shkelni këtu. – Ç’ mangësi! – mblodhi vetullat, si tw habitej. Qeshën të dy. – Jam rritur mes librave, – i tha ajo, – në shtëpi kemi goxha bibliotekë. – Për fat të keq ditët e sotme ndodh rrallë. – Këtu nuk ndajmë të njëjtin qëndrim, – nënqeshi me majat e buzëve. Kjo grua s’ishte vetëm e bukur!… Takimi befasues nuk qe nga ata që u ndodhin rëndom burrave në qytetin e mbushur me gra gjithfarëlloj, farmacistja e hijshme i kujtoi se jeta vazhdonte ta joshte me të njëjtën zell si më parë. Ndoshta pamja, rasti, ndjesia e sfidës, ndoshta të gjitha së bashku ia çrregulluan frymëmarrjen. “ Flakërim rrufeje muzgut të hutuar!” – do ta precizonte më vonë…
Makina e parë fluturoi mbi asfaltin e baltosur, stërkala të turbullta e veshën nga koka te këmbët. Në vend të ankohej, siç do të bënte çdo herë tjetër, qeshi. – Hej, djall, ku i ke sytë! – kërcënoi shoferin e krisur. Ngriti dorën të drejtonte syzet, u kujtua se i kishte lënë në farmaci. Në fillim e pandehu ogur të lig, mandej iu ngroh shpirti. E gjeti tek i vërtiste në duar, si relike.
Sa e pa, i qeshën sytë. – E dija, do të ktheheshit. – Si nuk ma kujtuat? – e pyeti fare pa takt. – Desha t’i grabit, – shpotiti dhe shtoi në formë kritike: – Gjithnjë ecni aq shpejt? – Kohën e kam kundër. – Edhe unë, – ndrydhi të qeshurën e sapo nxjerrë krye buzëve. Bluza e hapur, pantallonat shtrënguar pas kofshëve, timbri i dalldisur i zërit, e shtynë ta përfytyronte me pak veshje në trup. Pamja iu ngatërrua, ndjesia e pagabueshme e trullosi. “Prej kohësh nuk më ndodhte!” – i dha zë iluzionit. – Çfarë thatë? – Të harroj syzet, – u turpërua. – Ja, i gjetët, – ia vuri në pëllëmbë, si t’i dorëzonte diçka të vyer. Dhe jo vetëm syzet! Dy djem hynë rrëmujshëm. – Ç’ kemi bukuroshe? – pyetën me një gojë. – Barna, – qeshi. Nuk e fshehu kënaqësinë e komplimentit. Dori përshëndeti me kokë, u nis të ikte. – Dukuni ndonjë ditë, – i thirri, – nuk folëm për librat. Pothuaj s’e dëgjoi, trishtimi i veshi fytyrën si maskë. Magjia e shkurtër e asaj pasditeje marsi firoi, gjithçka u prish, ende pa nisur. Ndonëse imazhi i mbeti çekiç në tru, u përpoq ta largonte. S’ia kishte ënda të mbante shpresa. Nuk ishte më i ri. Për fat të keq… “Kënga e zogut të parajsës”…
