Dita nisi njëlloj me të tjerat, vetëm se ende pa gdhirë shiu veshi lagjen si serë e argjendtë. Grija e lagësht mbushi dhomën dhe ashtu e shurdhër, e përhime, i praroi muret me ndriçim gjysmak. Beka u zgjua me parandjenjë të ligë. Gjumin e bëri copash, ëndrrat nuk iu ndanë tërë natën. Pa asnjë ide në kokë, iu afrua pasqyrës. Ndonëse e re, forma të ruajtura mirë, vetja s’iu duk më e bukur. Rrudha të lehta pluskonin në gushë, rrëzë veshëve, shkëlqimi i syve të kafenjtë sa vinte zbehej.“Kjo dreq pasqyre!”-ia hodhi një pjesë të fajit. U plas si deng leckash në kolltuk. Zhurma monotone e makinës së rrojës, kolla e provokuar nga pasta e dhëmbëve e kthyen në realitetin e njëmendet. Tergidi i dha fund tualetit të mëngjesit, ngjiti me llak qimet e imëta pas lëkurës së kokës, hoqi peshqirin nga varësja të fshihej. Sytë i zunë cepin e zinxhirit të praruar në raftin e sipërm që e pengonte të mbyllej. Nuk i vuri rëndësi, veç mendja i ngeci atje. U kthye, hapi kanatin, nxori orën me kuarc të Rudin Kostës. Hyri në kuzhinë shkumëzuar nga inati. – E kujt është? – e pyeti, si të mos qe plotësisht i bindur. Beka u zverdh. Çfarë pakujdesie! Gjithsesi do të ndodhte një ditë, s’i mbetej tjetër, veçse t’i thoshte të vërtetën. U mbush me frymë. – Ora e tij, – u përgjigj sa më qetë mundi. – Ma thua kaq thjesht? – u afrua me grushtet mbledhur, fytyrën të zbehur, sytë e zgurdulluar. E njihte egërsinë e tij në valët e inatit, u tremb për vdekje. I shkoi mendja te celulari. Do t’i telefonoj Rudit! – e hapi, gjeti emrin. Sa u përmend emri i deputetit, u shfryu si tullumbace e shpuar, tërhoqi karrigen, ndezi cigaren me duart e kapura ngërç. – Përse? – e pyeti me një fill zëri. E pati vështirë të përgjigjej. Deri atëherë gjithçka e nënkuptonin, fjalët dilnin të tepërta e të panevojshme, heshtja ishte mbrojtje nga e vërteta, ku zhyteshin sa herë ndiheshin në faj. Kjo i kapërcente caqet, s’mund të mbulohej. Shurdhësia e zakonshme u zhbë, nuk mund të quhej më shurdhësi. Kishte ardhur çasti të mos frenohej, t’i thoshte gjithçka e pati gërryer muaj të tërë. Pse të maskohej ende? Mblodhi fuqinë e mbetur. – Vërtet nuk e di? – Jo, – u orvat më kot të mbulonte ngarkesën e vet të fajit, asaj që i druhej më shumë. -Mos e gënje veten, or burrë! – Të kam dashur, – i tha. – Po unë, mor zotëri, çfarë kujton se kam bërë? – Më tradhton. Nuk u ndje fajtore, s’kishte përse. – Ç’prisje tjetër? – e la zemërimin të shfrejë. – Të kuptohemi. “Hej dreq! Thua nuk i sosi koha?” -Mendon se nuk jam përpjekur? Zëri iu këput prej ngashërimit. I kaluan përpara syve ditë e net të akullta me dhe pa burrë. Jeta perverse, siç nuk e kishte parë as në ëndërr, e shndërroi në statujë porcelani nga ato për zbukurimin e vitrinave. Dhe ky burrec kishte kurajë t’i kërkonte të kuptoheshin?! Iu pështiros gjithçka. Futi kokën mes pëllëmbëve, u shkreh në vaj. -Duhej të isha ndarë prej kohësh, – i tha mes lotëve. Fjalët i dolën gjysma-gjysma. Grindja mori kthesë të rrezikshme nga e cila zor të kthehej mbrapsht. Tergidi u nxi, kërkoi vend të mbështeste duart, cigarja e ndezur iu var e tepërt gishtërinjve. -Lëri këto! – i tha. Por ajo nuk dinte më të ndalonte. Nuk mendon se më le pa fëmijë? – u zbraz si fuçi uthulle e vjetër, kur i heqin tapën. Atë pyetje do të kishte dashur t’ia bënte kushedi sa herë. Përgjigja i ngriu buzëve. Çapiti somnambul, mbylli derën me çelës, u kthye në vendin e mëparshëm mbi karrige. Kërcitja e bravës e acaroi gruan më tepër se fjalët e penguara. -E bëja një fëmijë, domosdo, – shfreu. – Beka! Nervi çapraz mbi vetullën e majtë iu përkund si prag furtune. Asaj nuk i bëri kurrfarë përshtypje. – Mos pres të bëhesh xheloz? -Kam arsye, – u përgjigj. -Mund ta kursesh veten. -Përse e bëre? -kapi sërish fillin e lëmshit të shpleksur. Tani më i ngatërruar se kurrë. – Ke kurajë të më kërkosh llogari? – Je gruaja ime. – Nuk do të jem paskëtaj! – Mjaft!… – në zë vibruan nota lutjeje. – Kujton se nuk i di të tuat? – vazhdoi ta dërrmonte pa mëshirë. -Oh, mjaft të thashë! -Jo, tani që u hap kjo bisedë, ta shpiem gjer në fund. -Çfarë të ka mbetur merak? – Bert Nika! Nuk e priste, u mblodh nga sikleti. – Mosmirënjohëse, – deshi të përligjte veten, – e di mirë sa herë më ka nxjerrë nga telashet. -Burrit të vërtetë nuk i duhen miq si Berti, apo koleksioni yt i djemve. Fjalët vërshuan si plumba, aq sa iu bë se dëgjoi gumëzhimën. Shpërthimi i saj, apo shtysa e brendshme e mashkullit e tjetërsuan. Indiferenca e sforcuar u thërrmua. I shfytyruar sa nuk njihej, u sul, e mbërtheu për flokësh, e mblodhi nën vete. -Lavire! -ulëriu. E pa zonja të shkulej prej panxhave si të tigrit, u përpoq ta hapte telefonin me dorën e lirë. Goditja mbi bërryl ia shkëputi nga duart, e fluturoi dyshemesë. -Bëj ç’të duash në ditën tënde të fundit! – arriti t’i thotë. Gishtat e burrit iu qepën mbi lëkurë, rrëshqitën të sigurt, ledhatuan çdo pore. Kaloi me hundë qafën, bulat e veshëve, flokët e shprishur dhe për herë të parë thithi diçka të ngjashme me atë të djemve që pati shtënë në dorë, diçka që Bert Nika e kishte me tepri. Një masë e fshehtë, pa peshë e formë iu shkul dhunshëm prej gjoksit, i hoqi fustanin, grisi mbathjet, futi duart mes kofshëve, e ktheu mbrapsht në pozicionin e preferuar. E pa veten burrë… -Më në fund! – psherëtiu. Muskujt u shkrydhën, tiparet u zbutën, kur as pritej shpërtheu në të qara. Të qara mashkulli të vërtetë, që e di përse qan dhe nuk i vjen turp. S’e pati shijuar kurrë magjinë e seksit me gratë, gjithë qenia kërkonte ndjesë jo thjesht për atë që ndodhi, po vitet e shkuara dëm, lidhjet perverse, familjen në majë të perit. -Nuk kam qenë burrë i mjaftueshëm… -pëshpëriti. Bota e mbrapshtë, ku asaj i qe ndaluar të hynte, iu neverit… E dhunuar, siç nuk pandehu se mund t’i ndodhte, Beka e mbërtheu me sytë e shqyer, sy që nuk vështronin, po ulërinin. Fjalët i vinin prej së largu, pamja i lëkundej si mirazh, u desh kohë të shquante pranë vetes burrin e rrënuar sa mezi njihej. Çuditërisht iu dhimbs si të mos ishte ajo e dhunuara. Pasi derdhën ngarkesën e lëngshme, retë u arratisën, dielli ndriçoi kuzhinën dhe brenda saj gruan që mjekonte plagët. Tmerri u davarit prej syve të tharë, në vend të tij ravijëzoi një qetësi e brishtë plot shpresë.
