Vetmia jote pas porte
ma lidhi ditën,
në vjegën e bruztë të brengës.
Braktisja i ka brejtur pragjet
e lëmashku pushtuar ka pullazet.
Si ta mpijmë molën e ikjes,
që drynuar ka mirëserdhjen tënde?
Kuisin ndryshkur menteshat,
anohen nën peshë t’vet flegrat,
harruar në t’shkuar poterja e fëmijëve,
kotollumba të shkaktonin dikur oborrit,
kur barin e shkelte frymëria.
Ti roje tragjike,
në cep të heshtjes pret kthimin,
ngatërruar stinët në ruzaren e kohës,
grinden të ikë prej degësh ngjyra e dimrit,
shpejt lulet do të shkunden ajrísë,
e ti do t’kthehesh në
roja i gëzimit.
