Nën perdet e natës së errët qëndroja,
atje ku hëna vallëzonte e vetmuar…
Qiellin me yje plot shkëlqim vëzhgoja,
dhe muzgu buzëqeshje më falte ndriçuar…
Hënës në qiell të hapur puthje i dhuroja,
me blunë e thellë mure lutjesh ndërtoja…
Si piktura “Starry Night” e Van Gogh shpirtin pikturoja;
E gjithë galaktika midis tërë ngjyrave formohej,
papritur Rrugës së Qumështit me lule shtrohej…
Qielli me shiun gjithmonë më përqafon,
ka kohë që dhimbja ndienjat copëton…
Pikat e tij me aromë petalesh mpihen,
bashkuar retë nën metamorfozë nxihen…
Dhe rrahjet e zemrës me vetëtima godasin,
rrufe të përgjakura prej fatit trokasin…
Stuhia e mendimeve në erë thur lutje,
nën vajin e qiellit shpirti zhytur tutje….
