Do të marrë malli, mos thuaj jo. Unë e di që në pafundësinë e qiellit tani më shumë se kurrë do ta ndjesh mungesën time, në pafundësinë , infinitin e kesaj pafundesie do te gjesh dashurine tone. E ndoshta ne xhamin e dritares ndonjehere do te shfaqet fytyra ime sepse do vertete qe une te isha aty me ty. Do te shohesh ate qe ke prane aty afer ulur ne tavolin e do te duash te jem une. Ne duhemi dhe sigurisht qe do te marre malli….Ne nuk tham as lamtumire.
As nuk u perqafuam per te fundit here.
U larguam ashtu pa kuptuar asgje cfare ndodhi.
Harresa na hodhi krahet ne sup dhe duke buzeqeshur na mori me vete.
Asnje fjale nuk tham, asnje shikim te fundit nuk shkembyem.
Por brenda thelle nesh flene te qeta kujtime qe kurre nuk do harrohen, ndryshe nga ne…
Me ndje, me kujto jam aty ku isha dje….
