Një fjalë e rëndë që s’po gjen shërim,
Epidemi që ka prekur të rinj e të vjetër,
Kanceri i Shqipërisë është fjala emigrim,
Ka vyshkur, ka plakur Shqipërinë, të mjerën.
Ikën fëmijët të lënduar si zogj shtegtar,
U është vrarë shpresa, vrarë dhe gëzimi,
Familja të krisur në themele ka marrë,
Një anije që po mbytet nga emigrimi.
Kjo hemorragji që rrugë pa krye ka marrë,
Braktisi fshatrat e boshatisi qytete,
A do ketë ky vend një ditë Shqiptarë?!…
A si zogj të korbit do endemi ndër shtete…
