Pas njëzet vjetësh

528
Sigal

Uilliam S. Porter

(O Henry)

Përktheu: Kosta NAKE

Polici lëvizte rrugës duke u dukur i fortë dhe i rëndësishëm. Kjo ishte mënyra se si lëvizte gjithmonë. Nuk mendonte se si dukej. Kishte pak njerëz në rrugë për ta parë atë. Ishte vetëm ora dhjetë e natës, por ishte ftohtë.  Frynte erë dhe binte shi. Ai ndalonte te dyert duke ecur dhe provonte që secila prej tyre të ishte e mbyllur për natën. Herë pas here ai kthehej dhe shikonte lart e poshtë rrugës. Ishte një polic i pashëm, roje, gardian i paqes.

Njerëzit në këtë pjesë të qytetit shkonin herët në shtëpi. Aty-këtu mund të shihje dritat e një dyqani ose një restoranti të vogël. Por shumica e dyerve u përkisnin vendeve të bizneseve që ishin mbyllur orë më parë. Papritur polici e ngadalësoi ecjen. Pranë derës së një dyqani në errësirë po qëndronte një njeri. Kur polici shkoi drejt tij burri i tha shpejt.

-Gjithçka në rregull, oficer, – tha ai. – Po pres një shok. Njëzet vjet më parë kemi rënë dakord të takohemi këtu sonte. Të duket e çuditshme, apo jo? Do të ta shpjegoj në se doni të siguroheni që gjithçka është në rregull. Rreth njëzet vjet më parë këtu ku është dyqani, ishte një restorant. Restoranti i madh i Xhou Brandit.

-Ishte deri pesë vjet më parë,- tha polici.

Burri pranë derës kishte një fytyrë katrore pa ngjyrë me sy të ndritshëm dhe një shenjë të vogël të bardhë pranë syrit të djathtë. Kishte një gur të madh të çmuar në kravatë.

-Si sonte njëzet vjet më parë, – tha burri, – po hanim darkë me Xhimi Uellsin. Ai ishte miku im më i mirë dhe djali më i mirë në botë. Ne u rritëm së bashku këtu në Nju Jork, si dy vëllezër. Unë isha tetëmbëdhjetë, Xhimi njëzet.

Të nesërmen duhej të nisesha për në Perëndim. Duhej të gjeja një punë dhe të kisha sukses. Nuk mund ta largoje Xhimin nga Nju Jorku. Ai mendonte se ishte i vetmi vend në tokë. Atë ditë ramë dakord që do takoheshim këtu pas njëzet vjetësh. Menduam se për njëzet vjet do ta merrnim vesh ç’lloj njerëzish ishim dhe ç’e ardhme na priste.”

-Duket interesante, – tha polici. – Mua më duket një kohë e gjatë midis dy takimeve. Ke dëgjuar për shokun që kur shkove në Perëndim?

-Po, për një kohë ne i shkruanim njëri-tjetrit,  – Por pas nja dy vitesh e lamë. Perëndimi është i madh. Lëviza shumë dhe shpejt. Por e di se Xhimi do të më takojë këto, po të jetë e mundur. Ai ishte i vërtetë si çdo njeri në botë. Ai nuk harron kurrë. Kam përshkuar një mijë e gjashtëqind kilometra për të ardhur këtu sonte. Por do të ndjej kënaqësi në se shoku im i vjetër do të vijë po ashtu.”

Burri që priste nxori një orë të mirë, mbuluar me xhevahire të vegjël.

-Dhjetë pa tri minuta, – tha ai. – Ishte ora dhjetë atë natë kur i thamë njëri-tjetrit‚ mirupafshim‘ te dera e restorantit.

-Dukesh sikur ke qenë i suksesshëm në Perëndim, apo jo? – pyeti polici.

-Po, sigurisht! Shpresoj që Xhimi të ketë ecur mire. Ishte I ngadalshëm në lëvizje. Mua më është dashur të luftoj për suksesin tim. Në Nju Jork një njeri nuk ndryshon shumë. Në Perëndim mëson si të luftosh për atë që do të arrish.

Polici bëri nja dy hapa.

-Unë po vazhdoj ecjen, – tha ai. – Shpresoj që shoku yt të vijë. Po në se nuk vjen më dhjetë, do ikësh?”

Jo! – tha tjetri. – Do pres gjysmë ore, të paktën. Po qe se Xhimi është gjallë mbi dhe, ai do të jetë këto në kohë. Natën e mire, oficer.

-Natën e mirë,” – tha polici dhe u largua duke kontrolluar dyert.

Vazhdonte të binte shi i ftohtë dhe të frynte një erë më e fortë. Pak njerëz që po ecnin në rrugë, po nxitonin që të ngroheshin. Te dera e dyqanit qëndronte burri që kishte ardhur nga një mijë e gjashtëqind kilometra larg për të takuar shokun e vet. Një takim i tillë nuk ishte i sigurt. Por ai priti. Priti rreth njëzet minuta kur një burrë i gjatë me pallto erdhi duke nxituar. Ai u drejtua te burri që po priste.

-Ti je, Bob?” – pyeti ai me mëdyshje.

-Ti je, Xhimi Uellz?” – thirri burri te dera.

I porsaardhuri kapi duart e tjetrit.

-Bobi jam! I tëri. Isha i sigurt që do të të gjeja këtu, po të ishe gjallë.

-Njëzet vjet është një kohë e gjatë. Restoranti i vjetër paska ikur, Bob. Do doja të ishte këtu që të hanim një darkë tjetër.

-Të ka ecur mirë andej nga Perëndimi?

-Më ka dhënë gjithçka i kam kërkuar. Ti paske ndryshuar, Xhimi. Nuk e kisha menduar që do ishe zgjatur kaq.

-Oh, u zgjata pas të njëzetave.

-Si po ia kalon ti, Xhim?

-Goxha mirë. Punoj për qytetin. Eja, Bob, do shkojmë në një vend që di unë dhe bisedojmë gjatë për vitet që ikën.

Të dy u nisën rrugës krah për krah. Burri nga Perëndimi filloi të tregojë historinë e jetës së vet. Tjetri, me pallton të ngritur te veshët, dëgjonte me interes. Te kthesa ishte një dyqan me drita elektrike. Kur u afruan, u kthyen të shohin fytyrat e njëri-tjetrit. Burri nga Perëndimi ndaloi befas dhe e largoi krahun.

-Ti nuk je Xhimi Uells, – tha ai. – Njëzet vjet është një kohë e gjatë, por jo aq e gjatë sa të ndryshojë formën e hundës së njeriut.”

-E ndryshon një njeri të mirë në të keq, – tha burri i gjatë. – Ti do të arrestohesh për dhjetë minuta, Bob. Policët e Çikagos menduan që ju mund të keni qenë duke ardhur në Nju Jork. Ata na thanë të të ruajmë. Do vini me mua urtë e butë? Është gjë e mençur. Por më parë ka diçka që më kanë kërkuar të ta jap. Mund ta lexosh këtu te dritarja. Është nga një polic i quajtur Uellz.

Burri nga Perëndimi e hapi copën e vogël të letrës. Dora filloi t’i dridhej duke lexuar.

Bob,

Erdha te vendi në kohë, por tek ti pashë fytyrën e një njeriu që kërkohet nga policia e Çikagos. Nuk doja të të arrestoja unë vetë, prandaj u largova prej teje dhe dërgova një polic tjetër për ta bërë punën. Xhimi.”