Ishim tre: gjyshi, nipi dhe babai i nipit. Mbas një lëvizjeje rreth njëzet metro me këmbë, na duhej të merrnim një autobus urban të një prej dhjetra linjave që ka Toronto, për të shkuar në Finç, stacioni i metrosë ku do të hipnim për të shkuar në një park fëmijësh të parapëlqyer nga nipi. Erdhi autobusi, por dhëndrri tha:”paska shumë njerëz”. Pritëm tjetrin. Edhe ai ashtu ndaj vendosëm të mos humbisnim kohë dhe hipëm, duke qëndruar në këmbë. Kishte mjaft pasagjerë “nga e tërë bota”, sepse e tillë është Kanadaja; i vetmi shtet në glob që është ndërtuar e zhvilluar me emigrantë nga të gjithë kombet e rruzullit. Hymë dhe, për shkak të moshës mundëm që të gjenim dy vende: nipi dhe gjyshi. Pas nesh hyjnë pleq, gra, burra, djem, vajza dhe gra me karroca me fëmijë. Njëra,dukej se ishte indiane. Zuri vend ters me karrocën e saj dhe po pengonte kalimin e një tjetre grua me karrocë dore, që ishte kineze, por në të kish futur veshje dhe plaçkurina të tjera. Fëmijën ia mbante në krahë një gjyshe fytyrëfishkur, së cilës dikush i liroi ndenjësen.Të dy karrocështytëset ishin nuse të reja, por si gjithkund këtu, të veshura shumë thjeshtë. Ajo e para shty e tjetra tërhiq nga vetja karrocën, por udhëkalimi midis ndenjësve në autobus urban, të cilët janë thuajse të njëjtë me ata të Tiranës, është i gjerë sa për një karrocë. Njëra shty e tërhiq e tjetra tërhiq me të shtyrë. Kalimi i udhëtarëve po bëhej i pamundur. Ata po ngjisheshin me njëri-tjetrin. Shoferja, një grua e bëshme zezake, duke vënë buzën në gaz, po e mbante autobusin më gjatë në stacion vetëm për këtë arsye. Babai i nipit tim, thuajse pranë dy grave me karroca, e gjeti të udhës që të ndihmonte për të “çkokolepsur situatën” dhe shkoi e kapi karrocën e prapme duke e tërhequr me forcë burri pak para djathtas nga vetja, ku ishte edhe vendi më i lirshëm. Gratë, të dyja, madje edhe gjyshja kineze miratuan gjestin e tij me një “Thank You” paradhënie. Mirëpo në momentin që ai e kapi me forcë karrocën dhe mundi ta nxjerrë në vendin e duhur, vuri re se asaj i mungonte një rrotë! Hej, pikë e zezë! Fjala “rrotë”, e cila përfaqëson një nga zbulimet më të mëdha të shkencës dhe të historisë së njerëzimit, shkakton të qeshura pa bërë gjë e jo më kur humbet rrota… se doli nga boshti!? Mirë që u nxor karroca nga ngushtica, por tani nuk mund të qëndronte “në këmbë drejt” se i mungonte rrota e pasme e anës së majtë. Rrota, me ‘intuitën e saj rrotulluese’, pa bërë zhurmë, kish nisur udhën për te dera e autobusit! Se si e gjeti këtë udhë, e di ajo si rrotë që është. Duhej bërë diçka që të mos ‘fluturonte’ jashtë në rrugën me katër korsi. Për fat, një pasagjer, që rrota e kish cikur në këmbë, paksa i trembur, e ndaloi sakaq atë dhe me që nuk e kishte pasur mendjen tek gjendja konkrete e “jetës në autobus” bërtiti:” E kujt është kjo?”pa ia thënë emrin, por duke e ngritur lart me krahun e tij të gjatë afër tavanit të autobusit. Dikush qeshi,një tjetër buzagazi, ndonjëri foli pa zë e me gjeste. Gjallëri e lëvizje mimikash gjithkund. Mirëbërësi ynë, që tashmë i” kish zënë rrota bishtin”, zgjati krahun, pa folur, e kapi rrotën ‘rebele’me njërën dorë dhe, i përkulur duke zënë vend sa për dy njerëz, po mundohej që ta fuste në boshtin e saj të hollë. Ishte thuajse e pamundur, sepse boshti mezi dukej ngase ishin këmbët e njerëzve që pengonin dhe krijonin një lloj pamundësie për ndriçim të nevojshëm. Ndërkohë vështirësitë shtoheshin se edhe autobusi kish nisur lëvizjen mbi rrotat e veta…Mbas shumë përpjekjeve plot durim, dikur ai e ngjeshi me dorë rrotën në boshtin e vet, por s’kaloi sekonda dhe rrota doli përsëri nga boshti… Atëkohë, ai i nevrikosur , me siguri gjithë djersë e mllef, ndonëse nuk ia shihnim dot fytyrën, e ngjeshi rrotën me forcën e njërës këmbe të tij në boshtin e saj të hekurt aq sa u trondit edhe zonja e re qejfpaprishur që mbante karrocën. Ajo, kinzeja imcake sybajame herë pas here hapte gojën e pabuzë dhe nxirrte dhëmbët e saj të veckël e të rregullt që të kujtonin radhët në kallirin e misrit, duke shprehur edhe gëzim edhe trishtim. Kurse gruaja indiane, shtathollë si selvi, qeshte nën hundë me ngadalë, me buzët e saj të zeshkëta si gjethe frashëri në vjeshtë. Nipi dhe unë po përjetonim njëherazi çaste humori, mërzije dhe padurimësie…E qeshura jonë e kursyer dhe e disa të tjerëve të pranishëm gjysmëindiferentë, por të sikletosur nga ndodhia e përplasjes së dy karrocave të dy grave të reja prej dy vendeve më gjigandë të tokës, nuk vazhdoi gjatë se rrota edhe pse me forcë,e gjeti më në fund vendin…
