Para pak ditësh, të ftuar nga kryeministri slloven, u mblodhën në Bled liderët e shteteve të Ballkanit Perëndimor si dhe Presidenti i Këshillit Europian Charles Michel. Nga sa pamë në publik ky samit u dominua nga përsëritjet e pozicionieve të njohura e nga batutat herë të mprehta e herë të trasha. P.sh. kryeministri serb tha se ajo duhej të përfaqësonte edhe Kosovën që nuk kishte pse të ftohej veçan. Kush priste nga një ofiqare femër e lesbike një qasje “progresiste” do të zhgënjehej me gjuhën e mendësinë e Milosheviçit, i cili në v.90 ishte shef i shefit aktual të saj. Kryeministri kosovar arriti të bënte kontrastin me parafolësen duke theksuar dallimin mes dy vendeve në qasjen ndaj Bashkimit Europian dhe agresionit të Rusisë si dhe duke vënë në pah me humor deficitin psikologjik të saj. Kryeministri malazez (në ditët e fundit të mandatit) ju bëri thirrje të pranishmëve e sidomos BE që të mos e linin vetëm. Kryeministri nga Tirana, me një shaka insensitive dhe gjysëm makabre e gjysëm idiote për kontekstin, sugjeroi që secili shtet kandidat në Ballkan të sajonte një agresion nga një shtet fqinjë që të avanconte drejt BE (siç ndodhi vjet me Ukrainën e sulmuar nga Rusia); p.sh. Bullgaria lipsej të mësynte me tanke drejt Shkupit e Serbia të sulmonte me ushtri Kosovën! Për Rama foli edhe për aksesin e pjesshëm në Tregun e Përbashkët, çështje që kërkon trajtim më vete. Sa do të mbahen mend këto batuta e di mendja e gjithsecilit. Sugjerimi i z. Mishel për anëtarësim në BE në vitin 2030 mund të kujtohet pak më gjatë; arsyeja kryesore për t’a kujtuar është se premtimi u përgënjeshtrua të nesëmen nga Komisioni Europian: “nuk caktojmë data a priori sepse vetëm pëmbushja e kushteve, kurdo që të ndodhë, të çon në anëtarësim”. Ah sa bukur po të jetë e vëtetë!
Para dhjetë ditësh pakashumë të njëjtët u mblodhën në Athinë të ftuar nga kryeministri grek. Brukselin e përfaqësonte Presidentja e Komisionit von der Leyen dhe samiti, ku i pranishëm ishte edhe presidenti ukrainas, miratoi një deklaratë mbështetje për Kievin; siç kishin bërë edhe më parë. Se cfarë temash të tjera nuk arritën të trajtonin në Athinë dhe u desh të shkonin në Bled për t’a biseduar mbetet shumë e paqartë.
Në muajin korrik kryeministri shqiptar mblodhi në Tiranë shefat e qeverive të rajonit të cilët i kishte vizituar gjatë dy javëve të mëparshme. Qëllimi i mbledhjes ishte të përgatitej takimi i nivelit të lartë e Procesit të Berlinit që do të mbahet në tetor në Tiranë. Kjo mbledhje ishte e veçantë dhe pak e çuditshme për disa arsye: së pari ajo përfundoi pa konkluzione, së dyti ajo do të pregatiste një mbledhje tjetër tre muaj më vonë kur normalisht pëgatitoret mbahen afro tre javë më herët. Mbledhja e korrikut ishte sui generis pasi samitet me shefa qeverish përgatiten më herët në mbledhje me ambasadorët ose ministrat e tyre. Në Tiranë ata që bujtën me valixhe në dore në vapën e korrikut për të mos prishur qefin Ramës ishin shefa qeverie të cilët përgatitën mbledhjen e mëvonshme ku do të merrnin pjesë po ata dora vetë!?
Pse nevojiten samite kaq të shpeshta? Cila është dobia konkrete apo vlera e shtuar e tyre (nëse ka një të tillë)? A i justifikojnë këto samite kohën e punës dhe taksaparatë e shpenzuara? Të tëra këto pyetje mbeten pa përgjigje.
