Thonë s’ka më të ëmbël,
Se mjalti në zgjua,
Po un’ them se janë,
Dy buzët e tua.
Po un‘ them se janë,
Dy buzët e tua,
Kush i puthi vallë,
Edhe s’u shërua.
Janë të ndritur yjet,
Lart, në qiellin blu,
Por jo më të ndritur,
Se dy sytë e tu.
Po jo më të ndritur
Se dy sytë e tu,
Dhe kur si kam pranë,
Dritën lënë këtu.
Shtatë janë mrekullitë
E gjithë kësaj bote,
Po s’ka mrekulli,
Jo, si zemra jote.
Po s’ka mrekulli
Jo, si zemra jote,
Ajo sfidon vitet,
Rinohet në mote.
Të paanë detet,
Në botën e tërë,
Po ky shpirti yt,
Është më i gjerë.
