Unë kam me vete jugun tim të shtrenjtë
Unë kam me vete diellin e Jugut,
këngën e zogjve
dhe të gjinkallës në zheg.
Unë kam me vete lulen e çelur,
krahët e fluturës
dhe rrugët e fluturave ndjek.
Unë kam me vete gurgullimat e gëzuara
të ujërave të Jugut
që derdhen, e bëhen det.
Detin kam me vete
ndërsa oshtin pambarimisht,
përtej horizonteve…
Tutje në breg.
Zemrën e dashuruar
me të vetmen dashuri,
të Jugut tim të shtrenjtë!
Të dy dashuruar
Lypsari dhe lypsarja, të dy të përqafuar
Të dy të një fati. Të dy të dashuruar.
Ai e puth fort, lehtë e ledhaton,
ajo drejt e në sy, në qiej fluturon.
Me cilat cicërima është bërë shpirti pulëbardhë,
ndërsa muzgu bie, mbulon këmbët e saj?!
Ai i zbulon lehtë. Ulet dhe i puth,
kalimtarët ecin shkujdesur nëpër udhë.
Dritat që u ndezën, feksën këtë mbrëmje,
lypsari puth lypsaren, me zjarr edhe me endje.
Unë rri dhe i vështroj sikur s’kam parë kurrë,
lypsari puth lypsaren të dehur te kjo udhë.
Tiranë, 1995
O shtëpi e vjetër!
Lërmë të sodis, o shtëpi e vjetër!
Ti, që mban brenda mallin tim.
Të mira e të liga e gjithçka tjetër
jetoj aty ky shpirti im. Të qara e të qeshura.
Lërmë një grimë!
O shtëpi e vjetër! O mall që rri ndezur!
E herë pas here djeg,
këtë shpirtin tim.
Lërmë një grimë!
Të të këndojë me zërin e dhimbjes
si zogjtë mërgimtarë,
zogjtë që ngelën shtegtimeve duke mbushur botën,
breng’ e mall!
O shtëpi e vjetër!
E lënë, e braktisur.
Pa njerëzit e tu brenda. Njerëzit kanë ikur…
Pa atë shkëlqim që ndez mallin tim,
lërmë një grimë!
O shtëpi e vjetër, që siç ke qenë dikur,
nuk do të jesh më kurrë.
Dhe unë…, dhe unë…,
që s’di a do vi prapë?!
A do të shohë herë tjetër?!
O shtëpi e vjetër!
Lërmë të sodis!
Ti, që mban brenda mallin tim.
Të mira e të liga.
Të qara e të qeshura,
lërmë një grimë!
