Kisha nevojë për fjalën tënde
si nuk u gjende në telefon
si harabelë më ikën vargjet
dhe poezia keq çalon.
Nëpër hapësira kontinenti
gjithë ditën jam në ëndërrim
ndër erërat që të përkëdhelnin
si s’e dëgjoje zërin tim?!
Gjithë ditën kam që të kërkoj
nëpër stacione me mërzi
se gjurmën tënde s’e kam gjetur
në ç’ kënd të globit ndodhesh ti?
Në qiell shoh dy pata të egra
në muzg-pikëllimin e kësaj bote
e them më mirë të isha shpend
se vargjet qenkan punë idiote.
Dita me natën keq ngatërruar
në këtë pranverë me angështi
më bëjnë të ndjehem i harruar
si balonë fëmijësh mbi çati…
Gjithë ditën kam që të kërkoj
ndoshta gjithë jetën kështu do të rri…
MENDIMI
E humba fillin e mendimit
Bëj ta ndjell tek ndez një cigare.
Ai mrrolet e ikën pas tymit.
KUR BOTA TË JETË NJË ITAKË
Atëherë kur tërë Bota të jetë një Itakë
S’do të ketë Penelopa që presin.
JEMI NGA PAK DONKISHOTË
Të gjithë jemi nga pak Donkishotë
harrakatë të fandaksur me potere
anipse qeshim kur e kujtojmë
të marrin që luftonte me shakuj vere.
Por kemi fare pak, më pak se ai
një zemër të përkushtuar për njerinë
në të vërtetë ai ishte shumë më i mirë
se ne që kemi si armë djallëzinë.
Ne jemi akoma më pak Donkishotë
se nuk kemi as Rosinant e as një stallë
kemi Mançën, po s’kemi shtëpi
e bredhim nëpër botë si kuaj gërdallë.
MOS VDEKSHA
Mos vdeksha pa të puthë,
mos vdeksha pa të shtri (e di ti)
mu në valëzat e detit
lakuriq si një perri.
Mos vdeksha pa të puthë
pa të puthë e pa të shtri (e di ti)
në lisharësin e një hëne
lakuriq si një perri.
Mos vdeksha pa të puthë
mos vdeksha pa të shtri (e di ti)
përmbi krahun e një mjelme
lakuriq si një perri.
Mos vdeksha pa të puthë
pa të puthë e pa të shtri (e di ti)
në ujvara shatërvani
lakuriq si një perri.
Shoh një ëndërr,
me del zhgjëndërr,
po ku dreqin ike ti,
pa të puthë e pa të shtri (e di ti)
lakuriq si një perri…
Mos vdeksha!
LETËR DASHURIE
Ato gërma të vogla, të vogla
ajo dashuri e madhe, e madhe…
brenda tyre si magji sirenash
ADN-ja jote fatale.
MOSBESIM
Më the një herë “nuk të besoj”
ndaj mbeta keq me shpirt të vrarë
kërkova natën nëpër qiej
të solla yjtë si dëshmitarë!
Dhe prapë s’u binde se të dua
ndaj mora udhët nëpër botë
kur ti ndër ëndrra fluturoje
të solla Hënën në një shportë!
Ti prapë e prapë me mosbesim
kërkoje të tjerë dëshmitarë
i mora galaktikës Diellin
e ta përplasa në dritare!
