Piktori mbi kalë, jo nga opozita e dobët, por se ujqit e PS përfunduan heronj mbi gomarë
Nga Kim Mehmeti
Nuk është se jemi populli i vetëm në botë që kemi ngritur në piedestalin e lartë politik dhe shtetdrejtues edhe individë, të cilët po i çove në psikiatri nuk të lejojnë qe t’i marrësh e t’i kthesh në shtëpi, por jemi ndër popujt e rrallë që duket se, e duam politikanin injorant, hajdut e kriminel, sepse besojmë, se më të ia del më lehtë se sa me të mençurin, të ndershmin dhe të dinjitetshmin.
‘Shqipëritë’ tona nuk janë vendet e vetme të marra peng nga kriminelët që e kontrollojnë politikën dhe nga politikanët që e drejtojnë krimin, sepse të tilla vende ka edhe në Afrikë e Amerikën Latine, por ne jemi ndër të rrallët që kemi filluar të bëhemi të pandjeshëm ndaj fatit tonë të këtillë kolektiv, kështu që qysh në lindje i bëjmë fëmijët tanë gati për ta braktisur vendlindjen, duke u vënë emra që nuk do i identifikojnë që janë shqiptarë.
Nuk është se vetëm ne mashtrohemi nga ata që duan të bëhen gjithçka, të cilëve edhe kur u tregon se pulaxhinjtë kanë themeluar federatën e tyre, pyesin:- Pse nuk i kanë lajmëruar e pse nuk i kanë zgjedhur kryetar të tyre?! E, nëse ua ofron këtë post, të pyesin të ofenduar, se mos vallë të ngjajnë si pulaxhinj! Pra, nuk jemi ne të vetmit që mashtrohemi nga ata që mungesa e fizionomisë përcaktuese i bën të pranueshëm për të gjithë, por kemi filluar t’i ngjajmë popullit që i parapëlqen gënjeshtarët që duan të bëhen çdo gjë, vetëm pse nuk vlejnë asgjë, se i duam batutaxhinjtë që mes këngëtarëve ndjehen kryekëngëtar, mes palaçove ndjehen kryepalaço, mes shkrimtarëve ndjehen si të ishin nobelistë të letërsisë… dhe mes budallenjve duan të jenë kryebudalla.
Jo vetëm te ne, por në shume vende të botës, është dëshmuar se e pësojnë popujt që fatin e vet e lënë në duart e njerëzve jomirënjohës dhe të parealizuar në profesionet e tyre, sepse të tillët janë të frustruar, ata urrejnë dhe shkatërrojnë çdo individ të suksesshëm, ata i asgjësojnë dhe i urrejnë miqtë e vet, të cilëve dikur ua kanë lëpirë këmbët.
Dhe jo njëherë ka ndodhur që edhe njerëz të mençur e të aftë, qëllimisht të zgjedhin e mbështesin të paaftin, vetëm pse kanë menduar, se ashtu do e shmangin përçarjen brenda vetvetes dhe se të gjithë së bashku do e kontrollojnë të ‘retarduarin’. Pra jo rrallëherë ka ndodhur që të mençurit të hipin në kalin e lavdisë avdallin, duke u sjellë ndaj tij si ndaj kalorësit pa këmbë, i cili gjithmonë do ketë nevojën e tyre dhe që nuk do mund të kalërojë pa e mbajtur dhe pa ia drejtuar kalin ata që e kanë zgjedhur.
Shikuar nga ky këndvështrim, autori i këtij teksti ndjehet i përbuzur kur e sheh se bashkëkombësit e tij në Maqedoni janë në duart e një kryenjoranti politik, kryetarit të BDI-së, i cili atyre ua shan ‘shtatëqind nënat’, duke mos i lënë anash as baballarët e tyre të ndjerë. Dhe ky tekstshkrues ndjehet mirë që nuk i besoi kundërshtarët e Piktorit që e tepronin e thoshin, se ai është rast për në psikiatri, por ndjehet i gabuar pse nuk i përfilli ata kur i thoshin se gjatë këtyre dy dekadave sa është në pushtet, ai u vëllazërua me oligarkët dhe kriminelët, se është jomirënjohës dhe i dështuar në profesionin e tij, se ka ambicie që të jetë edhe ‘kryeprostituta’ e shtëpisë publike, e për çka ndjen nevojë t’u kërkojë ndjesë, pse u thoshte, se e kanë gabim.
Në ndërkohë, dua t’i kërkoj ndjesë publike edhe Piktorit të ‘Rilindjes’, sepse arsyeja pse me vogëlsinë time e përkrahja të vijë në krye të shtetit, ishte ‘qëllimkeqe’. Në të vërtetë, duke e konsideruar atë si kalorës ‘pa këmbë’ (lexo: të paaftë politikisht t’i imponohet partisë që përfaqësonte), besoja se me të vendi do kishte një kryeministër që fatin e vet politik nuk do e barazonte me atë të shtetit, një kryeministër, të cilin do e kontrollonte partia e parlamenti, e jo ai partinë e kuvendin, e që më në fund Shqipëria të nisej rrugës që të kishte institucione e parti që do ‘prodhonin’ drejtues, e jo drejtues që do ishin pronarë të institucioneve shtetërore dhe të partive.
Por sidoqoftë, rasti i Piktorit na rikujton se të zgjedhurit nuk e tregojnë vetëm fytyrën e vet, por edhe atë të përkrahësve të tij. Andaj pse Piktori e ndjen shtetin si tendë cirku ku ai e zbavit vetveten, e neve si publik të mahnitur nga akrobacionet e tij, nuk është fajtor vetëm ai, por të gjithë që e përkrahin.
Pastaj ‘cirku’ politik që ka pllakosur Shqipërinë tregon atë që dihet: Diktatorët dhe regjimet autokrate nuk i rrëzojnë kundërshtarët e tyre politikë, por ‘trimat’ e guximshëm brenda ‘oborrit mbretëror’. Andaj, Piktori mbeti mbi kalë, jo pse opozita është e dobët, por pse ‘ujqit’ e vjetër të PS përfunduan si heronjtë mbi gomarë. Pra Piktori e mori në duar tërë PS-në, pse drejtuesit e saj nisi t’i mbulojë llumi i mendësisë ‘Rilindëse’, mendësi që mbështetet mbi parimin, se nuk është me rëndësi fati i Shqipërisë, por grazhdi i pushtetit nga ushqehemi dhe majmemi.
