Kur isha fëmijë, ndodhte që im ungj të më merrte me vete në shkretëtirë. Për atë, më tepër se një kthim te rrënjët, ky ekskursion ishte pastrim i shpirtit. Isha tepër i ri për të kuptuar se çfarë kërkonte ai të më ngulte në mendje, por më pëlqente ta dëgjoja. Im ungj ishte një poet pa lavdi dhe pa pretendime, një Beduin patetik nga përulësia që kërkonte vetëm ta ngrinte tendën e tij në hijen e një shkëmbi dhe të mbante vesh erën që rrëshqiste mbi rërë po aq tinëz si hije. Ai kishte një kalë brymës, dy langonj vigjilentë, një pushkë të vjetër, me të cilën gjuante cjapin e egër, dhe dinte më mirë se kushdo të ngrinte leqe për miun e shkretëtirës, i çmuar për vetitë kuruese, si edhe për hardhucën bishtëtundëse, që e shiste në Pazar, të balsamosur dhe të lyer me vernik. Kur binte nata, ndizte fenerin dhe, pas një vakti të shkurtër dhe një gotë çaj me shumë sheqer, zhytej në ëndërrime. Ta shihje tek komunikonte me heshtjen dhe lakuriqësinë e shkretëtirave gurishtore për mua ishte çast mjaft tërheqës. Herë-herë, më dukej sikur shpirti i dilte nga trupi për të më lënë në shoqërinë e një dordoleci, po aq pa shprehje sa kaçupi me lëkurë dhie që lëkundej në hyrje të tendës. Atëherë ndihesha i vetëm në botë dhe, ngaqë befas më zinte frika nga të fshehtat e Saharasë, që sillej rreth meje si limer xhindesh, e shkundja me majë të gishtave që të vinte në vete. Ai dilte nga kllapia, me sy përshkënditës, dhe më buzëqeshte. Nuk do të njihja kurrë buzëqeshje më të bukur se buzëqeshja e tij, as në fytyrën e grave që nderova, as në atë të kurtizaneve që vlerësova. I përmbajtur, pothuajse i padukshëm, im ungj ishte i ngadaltë në gjeste dhe i matur në emocione. Zëri i tij mezi dëgjohej, megjithatë, kur më drejtohej mua, më kumbonte në pejza si këngë. Ai thoshte, me sytë e përhumbur në përshkënditjen e kupës së qiellit, se atje lart kishte një yll për secilin trim mbi tokë. I kisha kërkuar të më tregonte yllin tim. Gishti i tij kishte shënuar hënën, pa ngurruar, sikur të bëhej fjalë për një provë të pakundërshtueshme. Që nga ajo kohë, sa herë ngrija sytë nga qielli, shikoja hënën e plotë. Çdo natë. Hënën Time të plotë. Asnjëherë të gërvishtur. Asnjëherë të mbuluar. Që më ndriçonte udhën. Aq e bukur, sa asnjë zanë nuk i arrinte as te maja e thoit. Aq rrezatuese, sa u bënte hije yjeve rreth e rrotull. Aq e madhe, sa dukej sikur ndihej ngushtë në pafundësi. Im ungj betohej se isha fëmija i bekuar i fisit të Ghusëve, ai që do t’i rikthente fisit të Kadafëve epopetë e harruara dhe shkëlqimin e dikurshëm. Sonte, gjashtëdhjetë e tre vjet më pas, më duket se ka më pak yje në qiellin e Sirtës. Nga hëna ime e plotë ka mbetur vetëm një gërvishtje e hirtë pak më e gjerë se një prerje thoi. E gjithë romanca e botës po mbytet nga tymi që del nga shtëpitë në flakë ndërkohë që ajri, i ngarkuar me pluhur dhe barut, hollohet në mënyrë të vajtueshme nga shpërthimi i raketave. Heshtja që, dikur, më përkundte shpirtin, ka diçka apokaliptike, dhe mitralozi, që e shkund vende-vende, rreket të kundërshtojë një mit, të cilin nuk e prekin dot armët, domethënë mua, vëllain Udhëheqës, largpamësin e pagabueshëm të lindur nga një mrekulli, që e kujtonin të krisur dhe që qëndron në këmbë si një far në mes të një deti të shkumëzuar, duke fshirë me krahun e ndriçuar, edhe errësirën tradhtare, edhe shkumën e dallgëve të tërbuara. Dëgjova një roje të strukur në errësirë të thoshte se po jetonim natën e dyshimit dhe të pyeste nëse në agim do të na ngrinin në qiell apo do të na digjnin në turrën e druve. Fjalët e tij më trishtuan shumë, por nuk e urdhërova të heshtte. Ishte e panevojshme. Me pak mend, nuk do të deklaronte blasfemi të tilla. Nuk ka fyerje më të madhe sesa të dyshosh në praninë time. Nëse jam ende gjallë, kjo është prova se nuk kemi humbur asgjë. Unë jam Muamar Kadafi. Kjo duhet të mjaftonte për të ruajtur besimin. Unë jam shpëtimtari. Nuk kam frikë as uraganet, as rebelimet. Vendoseni dorën mbi zemrën time; ajo rreh tashmë për shpartallimin e të pabesëve…Zoti është me mua !A nuk më zgjodhi mes burrave për t’u bërë ballë fuqive më të mëdha dhe grykësisë së tyre hegjemoniste? Nuk isha veçse një oficer i nëpërkëmbur, pakënaqësitë e të cilit nuk guxonin të dilnin nga goja, por guxova t’i jap fund kësaj situate, të bërtas: “Mjaft!” për të tëra abuzimet, dhe e ktheva rrjedhën e fatit ashtu siç kthehen letrat që nuk pranon t’i ndash. Ishte epoka, kur shpata priste çdo kokë që dilte mbi të tjerat, pa gjyq dhe pa paralajmërim. Isha i ndërgjegjshëm për rreziqet dhe i mora ato përsipër me një gjakftohtësi të madhe, i sigurt se një kauzë e drejtë duhet të mbrohet sepse ky është i vetmi kusht për të merituar ekzistencën. Sepse zemërimi im ishte i shenjtë dhe vendosmëria e ligjshme, Zoti më ka ngritur mbi flamujt dhe himnet, që e gjithë bota të më shohë dhe të më dëgjojë. Nuk e pranoj mendimin se kambana e Kryqtarëve bie për mua, myslimanin e ndriçuar që gjithnjë ka triumfuar mbi poshtërsitë dhe komplotet dhe që sërish do të jetë këtu kur gjithçka të kthjellohet. Ajo që më kundërvihet sot – kjo kryengritje fantazmë, kjo luftë e lerosur që bëjnë kundër legjendës sime – është vetëm një sprovë më tepër në udhën time. A nuk janë sprovat ato që kalisin zotat ? Do të dal nga ky kaos më i fortë se kurrë, si feniksi që rilind nga hiri. Zëri im do të shkojë më larg se raketat balistike; do t’i bëj shtrëngatat të heshtin vetëm duke i rënë me gisht foltores së tribunës sime. Unë jam Muamar Kadafi, njeriu i kthyer në mit. Që sonte ka më pak yje në qiellin e Sirtës dhe që hëna ime duket, aq e vogël sa një prerje thoi, kjo ngaqë unë duhet të mbetem i vemi kostelacion i rëndësishëm. Ata mund të më dërgojnë të gjitha raketat që kanë, unë do të shoh vetëm fishekzjarrë që më thurin lavdi. Ata mund të ngrenë male, në rrëshqitjet e dheut do të dalloj vetëm brohoritjet e turmës. Ata mund të ndërsejnë kundër engjëjve të mi mbrojtës të gjithë demonët e tyre të vjetër, asnjë forcë keqbërëse nuk do të më shmangë nga misioni im sepse ishte shkruar, edhe para se fshati Qsar Abou Hadi të më priste në djepin e tij, që unë do të isha ai që do të hakmerrej ndaj fyerjeve të bëra popujve të shtypur, duke gjunjëzuar edhe Djallin edhe këlyshët e tij.-Vëlla Udhërrëfyes…Një yll që bie përshkon qiellin. Dhe ai zë ! Nga del ?Një dridhmë më përshkon nga koka te këmbët. Një gurgule emocionesh shpërthen në qenien time. Ai zë…-Vëlla Udhërrëfyes…Kthej kokën. Është vetëm shoqëruesi, në qëndrim gatitu nga respekti, te hapësira që dikur kishte qenë derë e një salle të lumtur ndenjeje.
Përktheu: Nonda
Varfi
