Një masiv malor shkëmbor, pa pemë, pa shkurre, pa livadhe, pa kullota, krejt i zhveshur. Kreshtat dhe shpatet e tij rrezatojnë trishtim të hirtë, vuajtje të përhershme dhe as pranvera i gjelbëron, as vjeshta i larushit me ngjyra. Shiu që kullon nga retë e murrme, mbasi nuk gjen shtigje të hyjë në rrembat e tij, shket menjëherë tatëpjetë, si mbi një sipërfaqe të lëmuar prej çimentoje, prandaj vargmali tejpërtej një burim s’e ka kurrkund në shpatet e tij. Të pikëlluara midis qiellit e tokës, Bjeshkët e Namuna vegjetojnë në vetminë e tyre, duke përhapur veç mërzi të gurtë e dëshpërim.
…
për më tepër lexoni Gazetën Telegraf
