Zjarr në Katedralen e Parisit

Sipas, “The New York Times”, një ndër Katedralet më të famshme, Notre Dame në Paris është përfshirë nga flakët. Shkaku është ende i panjohur, megjithëse zëri të ndryshëm pohojnë se mund të jetë provokuar nga ndonjë faktor gjatë punës restauruese që po kryhet në të. Zjarrfikësit po përpiqen të vënë nën kontroll flakët pas evakuimit në zonë. Katedralja 850-vjeçare po lufton të mbijetojë, për të ruajtur historinë e saj dhe madhështinë që ka bërë botën të kthejë sytë nga ky zjarr apokaliptik.

Sipas “Zëri i Amerikës” që i referohet shtypit francez, Kryebashkiakja e Parisit Anne Hidalgo shkruante në Twitter: “Një zjarr i tmerrshëm ka përfshirë katedralen Notre Dame në Paris, ndërsa zjarrfikësit janë duke u përpjekur të kontrollojnë zjarrin. Ne jemi mobilizuar në nivel lokal në lidhje të ngushtë me autoritetet e kishës. U kërkoj të gjithëve që të respektojnë perimetrin e sigurisë”.

Një prej ngulmime të artit shprehës, që e jetësoi në lavdinë e një dashurie emblematike, është romani i Viktor Hygo, “Katedralja e Parisit”.  “Zonja jonë e Parisit”, siç mbiquhet Notre Dame është katedrale mesjetare. Ajo konsiderohet shembulli më i mirë i arkitekturës gotike franceze dhe kisha më e mirë n Kishën Katolike në Francë, dhe në botë.

Në vitin 1160, për shkak se kisha në Paris ishte bërë ”Famulli e mbretërve të Evropës”, peshkopi Maurice de Sully e cilësoi katedralen e mëparshme të Parisit, Saint-Étienne (Shën Stephen’s), e cila ishte themeluar në shekullin e 4-të, e padenjë rolin e saj të lartë dhe e kishte prishur menjëherë pas marrjes së titullit të peshkopit të Parisit. Sipas legjendës, Sully kishte një vizion të një katedrale të lavdishme të re për Paris, dhe e skiconte atë në tokë jashtë kishës origjinale.

Për të filluar ndërtimin, peshkopi kishte shembur disa shtëpi dhe kishte ndërtuar një rrugë të re për të transportuar materiale për pjesën tjetër të katedrales. Ndërtimi filloi më 1163 gjatë mbretërimit të Louis VII dhe mendimi ndryshon nëse Sully ose Papa Aleksandri III hodhi gurithemelet të katedrales. Gjatë ndërmtimit, një numër i arkitektëve punuan me ndërtimin, diçka që stilet e ndryshme (dhe lartësitë) e kullave dëshmojnë për të. Ndërtimi i katedrales përfundoi në vitin 1345.

Katedralja ka 10 këmbana, më e madhja, Emmanuel është vendosur në kullën jugore dhe peshon pak më shumë se 13 ton dhe është ngarkuar për të shënuar orët e ditës dhe për raste të ndryshme dhe shërbime. Kjo këmbanë gjithmonë bie e para, të paktën 5 sekonda para pjesës tjetër. Deri kohët e fundit, kishte katër këmbanat e shekullit të 19-të në rrota në kullën veriore, të cilat ishin duke u rrokullisur. Këto këmbana duhej të zëvendësonin nëntë që u hoqën nga katedralja gjatë Revolucionit dhe u vendosën për shërbime dhe festivale të ndryshme. Këmbanat dikur u rrokulluan me dorë, përpara se motorët elektrikë të lejonin që ato të vinin pa punë manuale. Kur u zbulua se madhësia e këmbanave mund të shkaktonte që të gjithë ndërtesën të lëkunde, duke kërcënuar integritetin e saj strukturor, ato u morën jashtë përdorimit. Këmbanat gjithashtu kishin çekiçë të jashtëm për të bërë një dallim nga një tastierë i vogël.