Nga Agim Jazaj
Shoferët për autobuz,
Zgjidheshin me “epruvetë”,
Të ishin njerëz të selitur,
T’mos kishin bërë aksident!
Shoferi me mend në kokë,
I bënte mjetit shërbimet,
S’kapërdisej në timon,
Pa i ndjerë gjithë “Rënkimet”!
Dje mori telefon,
Begua, miku im i vjetër,
Kishte lezet në timon,
Nuk i gjendej shok tjetër!
Në punë kishte dhe shofer,
Me makina, shqyer te parku,
Copë, copë e për ibret,
Të hapnin zorrët e barkut!
Timonin e autobuzit,
As në ëndërr se shikonin,
Ishin në “grykë të obuzit”,
Se udhëtarët do rrëzonin!
Kur dilte Meti në rrugë,
Asnjeri si ngrinte dorën,
Ose do zinin kanalin,
O do putheshin me Vlorë!
Sa herë e kish hedhur skodën,
Karro- në kanal e buza,
Kapërdisej në lokale,
E kudo tregonte rruza!
“Nuk e kisha fajin unë,
Fajin e kish ai guri”,
Begoja i priste gjuhën,
“Fajin prapë e kishte truri”!
Kur thehu këmbë e kokë,
Sikur nisi, mblodhi trutë,
Kështu e paska zanati,
Ashtu i do “Mushka drutë”!
Me shumë vonesë e mësoi,
Nuk e donte as zanati,
Se kapi me dorë timonin,
U habit Vlora dhe fshati!
Një ditë prisnim te “Kapelja”,
Do shkonim në një vaki,
Bashkë me time shoqe,
Te këmbët vjen një taksi!
Rri urtë moj e uruar,
Ai s’është as karrocier,
Ti e shikon në timon,
Do na hedh në ndonjë ferrë!
I kam thënë një mikut tim,
I thash unë “taksixhiut”,
Ja bëra me dorë te rruga,
Po shkonte, shofer Hajriut!
I shkrepi një natë në kokë,
Edhe karroxhi Lefterit,
U kapërdis në Timon,
Me patentën e Karrocierit!…
