Mitrush Kuteli/ 4 poezi

2252
Sigal

(kushtuar gruas së tij kur ishte në burg)

Kaq afër jemi, por kaq larg,

Të lutem mos më prit

Na ndajnë tere rreth e qark

Dhe yll për mua s’ndrit.

Përse ta lidhësh fatin tënd

Me një pafat si unë,

Kur di se emri im u shemb

Me dhunë e përdhunë?

Pra hidhe hapin guximtar

Ndaj jetës së gëzuar

Dhe më harro këtu, në varr,

Të vdekur pa mbuluar.

******

Jam shkëputur

Jam shkëputur e kam ikur shumë herë

Nga vendi im për në vende të largët,

Për një mot, për shumë vjet, përgjithnjë…

Dhe jam kthyer rishtas e rishtas

Në çerdhen time,

Nën qiellin tonë të lehtë,

Në ajrin e tejdukshëm.

Se malli i madh më digjte

Më hiqte në plëngun tim

Te varret e gjyshërgjyshërve.

Por kësaj here – më falni,

Do ik e s’do kthehem më:

– Ku? ku?

Në vendin e heshtjes së përhershme-jetshme,

Ku s’ka dhimbje e ankthe,

Por gjumë harrese

dhe qetësi të katërciptë…

Fëmijë,

Mos bëni gjëmë,

Po ngazëllohi, se prehem

Pas netësh pa gjumë.

Tani pushuan të gjitha dhembjet

Dhe ankthet.

Jam mirë

Dhe qetë

I parafjetur

Përngaherë.

…U nginja nga të lehtët e qiellit,

Nga ajri i tejdukshëm

Dhe dua

Peshën e rëndë të dheut.

Dhe mugëtirën e heshtjes.

Qofshi shëndoshë,

Të lumtur!

Hëna e humbur

Hëna mbeti mbrëmë jashtë

Lakuriqe nëpër re-

Sot u ngrita qëmenatë,

E kërkoj, po nuk e gjej.

Kush e di, e joshi ndofta,

Një poet a këngëtar,

A e lidhi qafëmalit,

Në pusi, ndonjë kusar.

Do t’i qahem kryeplakut,

Të dërgojë kallauz.

…O, s’më duhet, se e gjeta

Kredhur brenda në havuz

Rri e mpitë, rri e mardhur-

Po s’ka gjë: un do ta nxjerr

Dhe ta hedh si top dëbore,

Që të endet nëpër qiell.

Filluar Vlorë, Tetor 1963.

Mbaruar Tiranë, Prill 1967

Shtambari

Punon shtambari në shtambëri

Një enë balte përpara tij

Vjen rrotull rrota, ay këndon

Dhe dorëshkathët laton, laton…

Pa shtamba rritet: një bukuri –

Nga brumi i baltës, nga dora e ti.

Përpjetë jetën me hov e merr

Dhe mrekullitë në duk m’i nxjerr:

Ka poshtë thembër dhe lart qenar

Nje shtat të hedhur, një vrull krenar

Çuditem shumë, si vizitor,

Kur shoh një kurm kaq vajzëror

“- Ah qysh trillove, i them, o zot

një send të tillë kaq hire plot?”

Seç qesh shtambari ndaj më kundron

Dhe dor’ e tija punon, lëmon.

Hutohem shumë: “E mora vesh!

Ke një të fshehtë, s’e nxjerr në shesh

Ti ke një brumë që s’ka njeri

dhe ja, ky brumë bën mrekulli”

Ndaj vegjet shtambës ja ngjit ngadal

Shtambari thotë: – “Ti s’di, më fal…

Në botë baltë ka anë e kënd

po mjeshtëria do shpirt e mënd:

Ta mbrujtësh baltën me dashuri

nga dheu që skuq porsi flori

Pa do dhe punë, do dhe durim

dhe doemos: kuptim, qëllim

Se shtambën une s’e bëj më kot –

Me ujë nesër do mbushet plot

T’ja shuajë etjen kujt mbjell a korr

Atij që arën lëron me plor

Dhe kur ta ngrerë lart, për dolli –

Të më bekojë me mënt’ e tij”

…Punon shtambari në shtambëri-

Dhe arti i tija ësht’ poezi

Gusht 1964, Pogradec