Asdreni (Aleksandër Stavro Drenova), u lind më 11 prill 1872 në Drenovë në një familje të varfër fshatare. I mbetur jetim u detyrua të braktiste shkollën e mesme dhe të mërgonte në Rumani më 1889.
Vepra më e rëndësishme e Asdrenit, “Ëndrra e lot” (1912) shquhet për pasurinë e motiveve, frymën demokratike dhe nivelin e denjë artistik. Në krijimtarinë e Asdrenit motivi i luftës për çlirim kombëtar u ndërthur me idenë e luftës shoqërore, në shumë vjersha gjeti pasqyrim pakënaqësia e njeriut të thjeshtë ndaj shoqërisë borgjeze të kohës. Është gjithashtu, autor i Himnit të Flamurit, një himn kombëtar për të gjithë shqiptarët.
I Dashur Atdhe
Me vite jam larguar,
i dashur Atdhe,
por nuk të kam harruar,
se shumë i ëmbël je.
Kjo zemra më këndon
për ty, o Shqipëri,
por prapë më lëngon,
se je në varfëri.
Të fala të dërgoj,
këndej ku jam Atdhe,
gjithnjë po të kujtoj,
se birin tënd më ke.
Asdreni – Lulekuqja
Lulëkuqja e mjera
Asgjëkund s’ka shtëpi
E shkon jetën n’arrati
Ajo s’është si të tjera
S’ka stoli!
Fushës, kodrës, del vetiu
Verës ngrohet, dimrit ngrin
Vetë shkunde, vetë mbin
Dhe, kur skuqe, vjen veriu
Dhe e përfshin
Nëpër këmbë gjith’ e shkelin,
Vend në kopshtet ajo s’ka
Dorë ndihme kurrë s’pa;
As e mbjellin, as e vjelin
Shkoi u tha…
Po veç ngjyra e saj si zjarri,
Si një yll që xixëllon
Tërë bota e imiton
Është shenjë për së mbari
Nga shikon
Ajo ngjyrë kur zë shfaqet
Mbreti frone shkon e le
Njerëz robër fare s’sheh
Vjen e drejta del ne faqet
Si Zot je
Ajo ngjyrë nd’ato fletë
Është shpresa që tregon
Një të ardhme q’ëndërron
Është flamuri ynë vetë
Që valon!
Kthime
Kur të pashë me s’të lashë,
T’u afrova e s’tu ndashë
Dhe me zë t’ëmbël të thashë:
“Sa të dua o moj vashë!”
edhe në gjunjë të rashë,
T’u luta gjersa u vrashë
Po nga zemëra psherëtita
U treta, u lebetita,
Se asnjë fjalë s’të qita,
Gjersa shpresën far’ e ngrita
Se m’u mërzit sa të prita,
Aq sa u ngrys edhe dita.
Vetëm pastaj unë u zgjova
Dhe mendjen time ndërrova
Kur zemërën ta kuptova
Dhe ika e te harrova,
Nga tërë mundimet shpëtova
Si dhe shpirtin e qetova.
Pastaj ti mbrëmanet herët
Me vjen rrotull si një shqerrë
Si një fytyrë në verë
Dhe me lutesh aqë herë
Po tashti shëko të tjerë
S’e stë dua moj e mjerë.
Një Orë Lumturie
Hëna ndrinte porsi argjent
Kur ndë kopshtije bashkë vinim
Dhe me dorën mbi krahun tënd
Të ndihnja mbi bar te rrinim.
Ah, sa ëmbëlsirë ndjeva
Kur dorën ma zgjate
At’herë fare më s’ë msheva
Mirëdashjen zemrës sate.
Lulet na çonin një erë
Shumë të ëmbël e të pëlqyer
Edhe zefiret nga herë
Na kujtonin pa kursyer.
Rrezet që na përgëzonin
Kur ishim të përqafuar
Dashurinë na e shtonin
Me një mall të pa rrëfyer.
Sa fjal’ t’mbla më thoshe
Kur përkëdheleshim të dy
Dhe më syçkat bukuroshe
Me benjë të mos ndahem nga ty.
Po dyshimi nuk më linte
të të besonj se ti më do
Si hëna që rrezet mshifte
Dhe i çonte ku desh ajo.
Veç at’hëre kupëtova
Se je zemër plot mëshirë
Dhe veten time e ngrova
Kur më puthe me dëshirë.
Asdreni – Sa të dua O Shqipëri
Sa të dua, o Shqipëri,
sa me mall ndiej e sa dëshirë,
për ty gaz e dashuri
mu në zemër më ka mbirë!
Se për mua, o Atdhe,
je një lule aq e vyer,
sa nuk gjendet përmbi dhe
shpirtin tim për të ushqyer!
I Dashur Atdhe
Me vite jam larguar,
i dashur Atdhe,
por nuk të kam harruar,
se shumë i ëmbël je.
Kjo zemra më këndon
për ty, o Shqipëri,
por prapë më lëngon,
se je në varfëri.
Të fala të dërgoj,
këndej ku jam Atdhe,
gjithnjë po të kujtoj,
se birin tënd më ke
