QIELL NË GRUSHTE…
Ç’trishtim që ka qielli i gritë
përplasen orët në mugëtirë
Frymën ma ngrin
shqisat m’i mpin…
Zgjas duart
e marr qiellin në grushte
e shtrydh fort
të mos i mbetet pikë lot…
Me fijet e përhirta
ngatërruar nëpër gishta
lidh skajet e shpirtit
I tendos
të ngjall një akord
të rënkimit të shuar
gjëmimit të shkuar…
Një rrufe më mbet,
në duar më djeg
Me dy pupla malli
e mbështjell
si kujtim në ikje
të dimrit që ngutet
me qiell në grushte…
KËTË MENDIM
Ta vras këtë mendim të ngurtë
sa më rëndon në fund të frymës?!
Ta bëj thërrime heshtjesh
fotosintezë gjethesh
me vjeshtë-zverdhjesh
ndryshkjesh
rëniesh
Dimra ngricash brymrash kalbjesh…
e ta shkel!
Ta vras këtë mendim
qepur qefi’n trupit tim
Sa shumë do pres
Se s’ka harresë…
NJË FILL…
Mbjell gjurmën hapi yt
në prag, edhe të ditës
një “hëm” prej fytit
qëron mbetjet e …zënkës.
Dy rrokje pastaj të pazëshme,
“po dal” i dëgjoj, siç të ndjej
mekjen e frymës…
Merr fillin e lëmshit
që pleksëm të dy
dhe ikën ta lidhësh
…tek një gotë
a një tjetër botë
e skaji i nyjtë
më mbet në dorë…
Një fill që bëhet meridian
sa shpejt na ndan
sa larg na mban
…një oqean!
Por, ja, në kthim
si vetëtim’
Ti botën kris
një vullkan ndez
ky fill, në heshtë
zemrës, përmes
në prag ku pres
në mua…vdes!
