Vrapojnë zemrat
Me sulm të ri, me shpirtin plot
Ti bën një vrap për t’ udhëtuar.
Bën dhe një si vjet dhe sot,
Dhe një dhe mot e pa pushuar.
Dhe nuk u pyet për ngaj po shkon,
Që ngaj po vjen ngaj të fryn era.
Veç udhëton veç përparon,
Si vjet e sot e mot përhera.
Dhe ik…e ik…e ik…e ik…
E ja! këputet zemr` e shkretë.
E ja! përshembet vrap i lik
E bje përmbys përgjithëjetë.
E pa t’u tharë pika lot,
Vrapojnë zemërat e tjera,
Me sulm të ri, me shpirtin plot,
Si vjet e sot e mot përhera.
Maja e çelur
Lulet lulëzuan
me të parë djellë
kushedi ç’duruan
që kur janë mbjellë:
që kur u përzyen
me rër’ e me ujë,
dhe u lagn’ e u lyen
pa bujë e rrëmujë.
Pa zë psherëtimi,
zë e vaj të kotë,
i ngurroj thellimi
nënë dhen’ e ftohtë.
Edhe balt’ e ndotur,
edhe llum’ i ndyrë
i patnë përlotur
me ngjyrë e mynxyrë.
Ato piperonin
me një sulm i qetë
dhe mbinin e shkonin
që përposh përpjetë.
Që ngaj errësira-
brenda nç dhe thellç-
ndillnin krejt tç lira
dritçn edhe qjelltç.
Sa me rend’ i mbante
rrenj’ e balt’ e nxirç
dh’ i tërhiqte e s’i ndante
pçr nç fundçsirç,
dhe sa m’i padukur
edhe sa m’i zjarrte
ishte sulm’ i bukur
per ne qiejt’ e larte,
aq me lire e fshehur,
dh’ aq me ngadalë
rritnin pa pandehur
sulmin e pandalç:
Dhe ja, ndizet era
mbi barishte e bimç!
Ja! qesh pranvera
nçpçr ngashërime!
Ja! sa lul’ e qetç
çeli gjinç e sajç,
pçrmbi degç e fletç
atje lart nç majç!
