Malli i vajzërisë kalon mbi vijën e supeve të maleve
e zbret, si rrezja e dritës mbi degët e pyjeve të murrmë,
kalon brinjëve mbi borën e pashkelur buzë pranvere,
si bukë e bardhë e pjekur mirë ma shuan urinë.
Malli i vajzërisë, lëndinave çel sytë e gjelbër të aguliçeve,
tek hedh hapat e ndrojtura, si një fëmijë në të parën ecje.
Duke harruar se jam një pemë e vjetër, e plakur në pritje,
si një gur i bardhë nën rrjedhën e ujit pa kohë e prehje.
Malli i vajzërisë është sy oqeani, fshehur thellësive:
aty, ku makrobota lëviz e gjallon në mijëra specie
dhe unë zhbiroj me ëndje të vërtetën hileqare.
S’mjafton një jetë për të njohur dashurinë e madhe!
Malli…
u bë lëmsh,
Hënë mbi glob.
Gota e fundit
Nuk duam t’ia dimë, si do ta pimë gotën e fundit
servirur pa luks, pa e ditur seç sjell çasti në çast.
E pangopura jetë, gotat i kthen në dhimbje e gaz…
pa e kuptuar kemi rënë në çarkun e çmendur të saj.
Më shumë kuptojmë jetën e tjetrit.
Pasqyrat e tyre përthyhen
belbëzim i verbër, i shurdhër
bie në diagramën e syve tanë.
Në gotën e fundit kuptimin e jetës duan të kapin,
të lodhur do të thonë:
shumë e hidhur gotë e tij, kaq edhe jeta e tij e pat…
Koha rrjedh edhe vitet ikin, asnjë jetë jetës si ngjan!