U ula në vendin tim, në avion
klas ekonomik, në fund, te tualeti.
E teksa po shtrëngoja rripn’ e sigurisë
tre rreshta para meje plasi kiameti.
Dy vetë u grindën për anë a për dritare.
Jo D po F, fytyrëngrysur, s’kish lëshim,
por mbeten të habitur kur stjuardesa u tha:
„Se vendet D. dhe F. i kishin zgjedh gabim „!
Që aty, (pranë tualetit), i hedh një sy avionit.
Seriozitet i madh, pa ngjyrë, pa eskpresion!
Më vjen vertik të ngrihem, t’u them se për dy orë
do fluturojmë të mbyllur në një destinacion.
Kot grindesh për një vend: ane apo dritare:
me germa D.E.F – i ke në Bording card ‘.
Mendo për kohën tjetër, atë transcendentale,
që do kalojmë së bashku, të mbyllur, atje lart.
T’u them duke nënqeshur se për dy orë me radhë
E shtrenjta privaci sa pak ka për t’iu vlejtur!
Imagjinoni pak, o ju, bashkëudhëtarë,
në pllajën me dëborë sikur të keni mbetur!
Pastaj do t’iu rrëfeja vitin ’72 (1)
kur privaci askush nuk mundi dot të mbante.
Kur jeta përballë vdekjes u ndeshën sy më sy,
ai qe mbeti gjallë të vdekurin po hante.
Po lëre thashë, cc’ti trembësh kot më kot!
Me ankth e me kureshtje patjetër do të dëgjojnë.
Por, prap, sapo ti të kesh mbaruar,
më ethshëm privacione do zenë ta kërkojnë.
