Njeriu ka boll kohë për t’u rritur. Njeriu ka boll kohë për t’u bërë i ditur ose për t’u çmendur. Por nuk ka kohë për t’u turpëruar. Koha për t’u turpëruar është tmerrësisht e shkurtër, të thuash sa të dhjetat e sekondës… Isha gati të mbyllja perden e dritares në dhomën e gjumit dhe të merrja një sy gjumë a, thjesht të kotesha pas dreke. Por, nuk qe e thënë. Nga dritarja shoh një grua plakë në rrugicën, që lidh parkingun me hyrjen tjetër në banesën tonë. Ato tridhjetë metra nga parkingu deri te porta mezi po i përshkonte. Lëkundej sa majtas – djathtas dhe, mos o Zot, ishte gati të shembej përdhe, nga çasti në çast. I kishte dy çanta në duar. I lëshonte në tokë pas dy ose tre hapash. Pastaj përpiqej t’i merrte sërish, por e kishte të pamundur. I thirra kujtesës dhe u ndërmenda se këtë grua e kisha parë vetëm një herë të vetme në anën tjetër të pallatit. Dhe, më kujtohej se e kisha parë me dikë që e mbante për krahu të mos rrëzohej… I kishin mbetur edhe dy metra gjer të mbërrinte te tri shkallët e portës së hyrjes. Nuk kam kohë të turpërohem, thashë me vete. U vesha vrikthi dhe sa çel e mbyll sytë, u gjenda përballë saj. – Unë dua të të ndihmoj- i thashë – ndërsa asaj thua se po i dilte shpirti. I dhashë dorën dhe e ndiha të ulet përballë portës. Mori frymë thellë dhe tha: – Ti nuk ishe i detyruar ta bëje këtë – dhe i ndrinë sytë. – Unë nuk kam kohë për t’u turpëruar- i thashë. Heshti. Ndoshta nuk e mori vesh mirë se çfarë i thashë. Ose ndoshta ajo kishte tjetër perceptim për çfarë mund të quhej turp. – Ma jep atë çantën të marr çelësin të hap portën – tha. Ia dhashë. Pastaj i futa krahun nën sqetull dhe e ndihmova të ngrihej më këmbë. – Ti nget makinë? – e pyeta. – Po – tha – dhe u kthye së prapthi dhe tregoi me gisht një makinë ngjyrë blu pesëdhjetë metra larg në parking. Ndoshta kjo grua ishte ndonja njëzet vjet më e madhe se unë, thashë me vete. Po vrisja mendjen nëse unë mund të ngisja makinë kur të mbërrija në moshën e saj… E hapi portën. Ishin edhe tre katër shkallë në tatëpjetë dhe pesë a gjashtë metra gjersa të mbërrinim tek porta e apartamentit të saj. Një mori pyetjesh më vërtiteshin në kokë, por vetëm njerën pata guximin t’ia them: – Ti jeton e vetme? – Po – tha dhe më ftoi t’i lija dy çantat me ushqime te këmbët e një tavoline. I hodha një sy dhomës së ndenjies. Nuk kishe ku ta hidhje as kokrrën e mollës. Gjithandej qelqurina dhe suvenire. Një muzeum i rrallë vetmie. Mua më quajnë Joan – tha, dhe shtoi: Sa mirë që të takova. Ti je një xhentëllmen. Përpiqem- i thashë. I dhashë dorën. Fytyra e saj u qesh dhe, bëj be, se buzëqeshje më të bukur kurrë nuk kisha parë në jetën time. Gjithshka më ndodhi me gruan plakë desha t’ua tregoj femijëve të mi. Por, ndërrova mendje. Përderisa unë e kam të pamundur t’ua tregoj fëmijëve të Joanës, e ç’vlerë ka t’ua tregoj fëmijëve të mi?!…
