RROFTË SEBEPI…
Po punonim në lulishte
Dielli mbi supet tona,
Ishte veshur vajzërishte
E pushtuan milingonat.
Hynë te mishi porsi lumë
Mbrinë te sythet rëndë-rëndë,
Ja pickuan aq shumë
Sa lagjen ngriti në këmbë…
Shpërtheva fortë i gëzuar
Me xixa inati akoma,
Për çka më kishte munguar
U hakmorën milingonat…
Fustan e këmishë i shkundi
Të gjithë shtatin ia zbulova,
Mua kot s’më vajti mundi
Çfarë m’u desh, e përfitova…
Dhe në mbrëmje prapë shpërtheu
Dy nga dy shkallët i ngjiti,
Kish a s’kishte miza dheu
Përfitova për së dyti…
Për së treti bëra provë
Milingonat do mungonin,
I ra bërrylit, si i thonë?
Hip këtu shiko Stambollin…!
NË DY KOHË…
Eh dikur, një nënë kish zbritur nga fshati
Ca rrodhe i kishin hyrë vjedhurazi në flokë,
Kish dasmën e të birit, i dridhej shtati
Para furrës së bukës i fshihte ca lot…
Ato s’iu bindën dhe vërshuan në fytyrë
Duart me kallo e grisën në mish,
Vështronte rrotull dhe nuk ndjehej mirë
E urdhëroi zëri i brendshëm: Tani të hysh!
Doli pa bukë gruri, dridhej si kërcell gruri
Kujdesej për të, mbi bukë sytë i mbetën,
Përballë saj i kishin vënë murin
Ajo do të martonte djalin e vetëm…
Pas vitesh në qytet një vajzë qyteti
E veshur me zhele, si mos o Zot,
Ngurtësuar te banaku, e ngrirë mbeti
Nuk kishte lek, ç’qe një rrëke me lot?…
Pika e lotit sa një predhëz mund të shkrepi
Çfarë po ndodh me ne, moj e mira botë?
Rreth e rrotull të mbyste komoditeti
S’kish të hante, kur kish e hante me lot…
